Rōłzczasu jedzie sie mycok (królik) na kole, na takim skłŏdŏku. Terfiōł ci na blank łożartego bera, kery pytŏ sie go:
– Te Mycok! A skany ty mŏsz tego skłŏdŏka?
– Anō, miarkujesz, niy słepia, niy kurza, tōż tyż mōm.
Pŏra dni niyskorzij jedzie tyn mycok nŏjnowszyjszym „gōralym”, takim gōrskim kołym, i sam juzaś pyndaluje naprany ber i juzaś sie tego krōlika pytŏ:
– Te! Mycok! A skany ty mŏsz takigo gryfnego „gōrala”?
– Niy słepia, niy kurza tōż tyż mōm!
Tydziyń niyskorzij jedzie tyn mycok mercedesym ze łobstawōm, naprociw idzie ber naprany jak belōwa i pytŏ sie tego mycoka:
– Te! Mycok! A skany ty mŏsz takigo „merca” i ku tymu jesce łobstawa?
– Przecach ci gŏdŏł, iże niy słepia, niy kurza tōż tyż mōm!
Jakisik czŏs niyskorzij jedzie tyn mycok tym jejigo „mercym” łozewrził łokno i zazierŏ na wiyrch a sam znŏjōmy ber furgŏ na takij „paralotni”. Wrzesknōł tyn mycok ku berowi coby śleciŏł w dōł i zatym sie go pytŏ:
– A ty niydźwiydziu skany mŏsz takŏ szykownistŏ „paralotnia”?
– Anō, wiysz mycoku: słepia jak nŏjynty, kurza jak damfmaszina... to i móm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl