Forcugi...

Spōmiŏł mi sie tukej fal, ło kerym zawdy mōj Tatulek łozprawiali. Bōło ci to przed wojnōm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowoł zawdy, coby kciŏł kiejsik nojść kobiyta, kerŏ by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszŏ, coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bōła srogōm damulkōm, „damą”, we kuchni coby wdycki bōła dobrōm kucharyjom, a kej łōne łoba bydōm same, we prykolu, coby bōła dlŏ niygo dobrōm zolytnicōm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na drōdze, kej łoba mieli już te „warszawy” i pytŏ sie go cy już ze takōm frelōm sie spichnōł?
– O, ja! – pado tatulkowy kamrat – Znŏdech, kejech ci w nia wkarowŏł na czerwiōnym świytle, tela ino, co te wszyjskie forcugi mŏ ździebko na łopach.
– Niy gŏdej! – dziwujōm sie mōj Tatulek – A po jakiymu na łopach?
– Anō, Georg, dzisz to je tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łōna je richtik szykownŏ zolytnica, we kuchyni juzaś to ci je łōna srogŏ, pierōńskŏ paniczka, polsko „dama”, a kej my sōm same we prykolu, to łōna jes na isto festelnie dobrŏ... kucharyjŏ.