Gōn...

Deptŏ rōłzczasu jedyn jyjger, myśliwiec bez srogachny las. Łozglōndŏ sie, łobziyrŏ sie naobkoło we poszukowaniu, we sznupaniu za zwiyrzyńciōma...
Łorŏz! Je! Niydźwiydź, srogachny ber!
Tyn jyjger anlyjgowŏł swoja doplflinta, wycilowŏł i PRASK!
Kłymby rauchu, smōndu zasłōniyli mu pole widzyniŏ, tōż tyż łozgōniŏł je mŏchaniym gracami. Zaziyrŏ... bera ani fto widziŏł, ani śladu... Podlazuje bliżyj i czuje, iże cosik go opaternie klepie po ramiu. Obejzdrzŏł sie wertko a sam ci gynał na niym styrcy niydźwiydź i ze takim fałesznym uśmiychym gŏdŏ:
– Wiysz chopie, u nŏs je tak we zwyku, iże kŏżdy fto dō mie szczeli, fto mie prasknie i mie niy trefi zrobi mi „laska”... (bydzie tak po czopsku musiŏł zrobić mi dobrze).
Wrŏcŏ wkurwiōny jyjger, myśliwiec do chałpy i wydubuje kudły ze zymbiskōw i medikuje ze złōściōm:
– Te ubliżynie, ta zniypowŏga kwi wymŏgŏ... już jŏ co to na isto szafna, jŏ to sporzōndza!
Pŏra dni niyskorzij skukŏł sie tyn chop we tym samym placu ze borgniyntym łod przociela srogokalibrowōm sztucōm ze optikrułōm. Łorŏz na świetlok, na lyśnŏ polana wkulŏł sie rułowato ber, tyn łogrōmnucny niydźwiydź. Myśliwiec anlyjgowŏł, przimierzōł sie akuratnie, wziōn jesce poprawka na wiater, strzimŏł dych i PRASK!
Podwiyl sie jednakowōż smōnd niy łozwiŏł poczuł lekuśke klepanie we ramia. I juzaś tyn ber styrcŏł za niym i rzyknōł:
– Wiysz chopie! U nŏs we lesie je ci taki zwyk....
Wrŏcŏ jyjger ku dōmowi, wycharkuje floki ze kudeł bera i medikuje: doplflinta niy wydolōła, srogokalibrowŏ sztuca tyż sie rady niy dŏwała... Potrza by sam mieć cosik jesce srogszigo.
Pŏra dnioszkōw niyskorzij zawachowŏł we tym samym miyjscu ze takim „granatnikym przeciwpancyrnym” kery sie łōn bōł lajstnōł łod Ruskich kajsik na targu. Czekŏ, czekŏ... niy poradzi sie doczkać. Aże je! Juzaś tyn sōm łogrōmnucny niydźwiydź na tym samym świetloku. Przityknōł ta ruła ku ślypiōm, przimierzōł, strzimŏł dych i jak niy pierdolnie ze rubyj ruły!
Kupa smōndu, w lufcie furgajōm drzewnianne kōnski i kłopcie ziymi a łodgłōs eksplozyji poniōs sie echym po cŏłkim lesie...
Echo ucichło, smōnd i kurz łopŏd, na pojstrzodku łōnki, świetloka łostała ino dziura ze ftoryj szŏł smōnd. Tyn jyjger podlazuje opaternie ku tyj dziurze, zaziyrŏ, kukŏ rajn i czuje lekuśke klupanie po plecyskach...
Łodfuknōł jak łoparzōny i niy uwiyrzōł swojim włōśnym ślypiōm... za niym styrcy, bali ani ździebko niy sztychniynty niydźwiydź, kery tak zaziyrŏ na niygo ze zadziwiyniym we ślypiach i rzōńdzi:
– Wiysz chopie! Tak ci sie medikuja eźli ty samtukej richtik przilazujesz ino skuli gōnu, skuli polowaniŏ?