Stary Bercik ze takim jednym istnym poprali sie po pyskach aże wylandowali we gyrichcie, we sōndzie.
– Suchejcie gizdy – pado sōndca – mŏcie mi tu zarŏzki, jak na spowiydzi, pedzieć skuli cego żeście sie tak pochatrasiyli?
– Abo, panie syndzio – gŏdŏ Bercik – tyn gorol mie sponiywiyrŏł. Łōn mie ganc łobraziōł; jak sto pierōnōw sponiywiyrŏł i sprzezywŏł.
– A jak wŏm panie Bercik ubliżowŏł?
– Anō, pedzioł mi przi ludziach „hałdujudu”.
– Nō przeca to niy ma łobraza. Łōn wŏs panie Bercik ino pozdrowiōł po ynglicku (how du you du?). Myśla, iże niy ma łobrazy i mogecie sie zgodliwie grace podać i dalij sie już niy gorszyć na sia.
Tak tyż łōni zrobiyli, ale już przi dźwiyrzach Bercik sie tak medikuje:
– Możno łōn mie i pozdrowiōł tyn diosecki gorol, ale czamu pedziŏł mi na łostatek ty... „złōmany”?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl