Knapszaft po refōrmie...

Srogi chorzowski knapszaft po przeksztŏłcyniu, po ryfōrmie. Pacijynty wlazujōm do dochtora. Piyrszy śnich gŏdŏ:
– Pōnie dochtorze, kej jŏ nagniŏtōm mōj brust, moja klŏtka piyrsiowŏ, to ci mie wszyjsko boli i targŏ. Co by mi pōn przikŏzŏł?
– Panoczku! Niy nagniŏtać, tōż tyż niy bydzie bolało. Nastympny!
Wlazuje mamulka ze cerōm.
– Panoczku dochtorze, eźli to je możebne, coby już po piyńciuch miesiōncach urodziyło sie dziecio?
– Możebne, możebne, druge przidōm już we terminie. Nastympny!
– Pōnie dochtorze, wrŏcŏłech ze wywczasōw i na łostatku cosik łapnōłech łoszkliwego. Eźli mi to przyjńdzie?
– Przyjńdzie, przyjńdzie... na starŏ i na dziecka! Nastympny!
– Panoczku dochtorze, jŏ jeżech jesce samotnŏ alech nagōniōła, zaciōnżōła. Cōż jŏ terŏzki boroka mōm robić?
– Niy jscać tak ze trzi tydnie, możno sie to utopi. Nastympny!
Wlazuje juzaś jakoś samotnŏ dziołcha.
– Panoczku dochtorze! Mŏm ci jŏ karlusa we siyle wiyku, futruja ci go klōskōma, ściyrkōma, żymełkōma a łōn... dalszij niy poradzi mie wydupczyć...
– Łod szkrōbka to ino kragliki styrcōm! Nastympny!
– Pōnie dochtorze! Tym mōj ciulik blank ci zrobiōł maluśki. Co jŏ moga zrobić?
– Łowinōńć go we gazyta wyborczŏ, łōna wszyjsko wyłolbrzimiŏ. Nastympny!
– Panoczku dochtorze! Jeżech śtyrdziyści lŏt stary. Kamrat we mojich latach gŏdŏ, ize jesce poradzi, a jŏ już blank niy!
– Gŏdej pōn, iże pōn tyż poradzi. Nastympny!
– Pōnie dochtorze! Jŏ już kajś łod dwiōch dnioszkōw niy poradza jscać...
– Jakiście sōm stary, panoczku?
– Pizło mi łoziymdziesiōnt lŏt!
– Toś już pŏn swoji wyjscŏł i tela. Nastympny!
– Pŏnie dochtorze! Mie ci tak jakosik łod dugszego czasu cosik tak we basisku jeździ tam a nazŏd. Co to moge być?
– Mŏsz pōn dwie dupy i gōwno niy miarkuje keryndy mŏ wylyź. Nastympny!
– Panoczku dochtorze, tragedyjŏ! Moja starŏ społyknōła pŏra jegli, pŏra nadli szwockowych. Co robić?
– Zakłŏdać na ciulik nŏparstek, taki fingerhut. Nastympny!
– Panoczku dochtorze. A mōj maluśki synecek społyknōł piōrko. Co robić?
– Niych łōn wysłepie liter tinty, to bydzie miŏł swōj włōśny filok. Nastympny!
– Panoczku dochtorze! A mie to wszyjske ludzie blank łolywajōm, majōm mie we rzici!
– Nastympny prosza!
I co? To już wszyjske pacijynty? Chwała Pōnbōczkowi, boch sie stopierōńsko ugnypiōł, festelnie usiotŏł. Szwester Elza, a terŏzki bych sie zawinszowŏł szolka dobrygo, sztramskigo kafyju!