Łozprawiŏłech kejsik bez mōj mobilniŏk ze kamratym canarctym, zymbokiym. Dolazuja do chałpy, wlazuja do siyni, widza, iże we mojij brifkastli cosik je. Sztyjc gŏdōm i łotwiyrōm tyn mōj kastlik, wybiyrōm śniego wszyjsko i drugim daklym słysza, iże ftosik ślazuje po słodach ze wiyrchnigo sztoku: kuśtyk... kuśtyk... kuśtyk...pffff... kuśtyk, kuśtyk – sōmsiŏdka pod biyrlami biydzi sie ze słodami, je już chnetki na dole – kuśtyk, kuśtyk... pffff... kuśtyk...
Jŏ starōm sie zawrzić ta brifkastla, udziyrżić to wszyjsko w gracach i ciyngiym snadnōm rzecōm gŏdōm...
– I coś pedziŏł Ernst?
– ....
– Jesce jedna łoszkliwŏ mamzela zrobiōła ci haja, bo kciała mieć wystŏwajōnce zymbska...
– ....
– Ja... Ło jezderkusie! Sto pierōnōw!
Kuwerty ślecieli mi na zol, a jŏ ze mobilniokiym przi daklu filuja na ta łopartŏ na krykach sōmsiŏdka, kerŏ tyż dziwo sie na mie przelynkniōnym wezrokym.
– Eeee, witōm paniczko... Eeee, możno, eeee wōm spōmōc?
– Ło mōj ty Pōnboczku! – rzykła zafucanym głōsym. – Musza sie wrōcić nazŏd!
Kuśtyk... kuśtyk... kuśtyk... pffff ... kuśtyk...
A jŏ styrca ze mobilniokiym przi uchu i blank niy poradza sie pochytać, niy poradza nic spokopić. Sōmsiŏdka wlazuje polekuśku nazŏd po tych słodach i nŏgle łobracŏ sie ku mie i gŏdŏ:
– Jezderkusie! Jak to dobrze, co jŏ panie Ojgyn na wŏs natrefiōła... spōmniało mi sie coch przepōmniała dōma... mōj gybis...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl