Ritmajster

Wiycie, ta gyszichta łopedziŏł mi jedyn skamracōny dochtōr. A bōło to – poduk jego łozprowki – tak:
Kejsik prziwiyzła łōnym do lazarytu waleska na łostry dyżōr starzika, tak kole dziewiyńdziesiōnt lŏt starego i niyprzitōmnygo. I, coby bōło szpasownij, starzik miŏł łobleczōny na sia wafynrok lansjyra, kawalerzisty. Niy lecy jaki, ceskowy – kraglik biyluśki, szebla przi boku, sztible wyglancowane tak, iże mōgli za zdrzadło posugować. Rogatiwka na piyrsi sie spiyrŏ – kej to uwidzieli, tak ci zarŏzki kcieli go ze fest hōnorami do truły przekłŏdać. Na co tyn starzik sie serwŏł, mōndur poprawiŏ i salutjyruje:
– Panie dochtōr, ritmajster taki a taki, melduje sie na rozkaz!
Wykŏzało sie, iże starzik walczōł jesce ze bolszywikōma, łostatni rōłz bōł u dochtora kej przenosiyli go do rezerwy (tak wele, circa, ungefähr, about poła lōt siedymdziesiōntych), a prima zort zdrōwie zawdziynczŏ nŏlywce swojij babeczki (pochowŏł jōm ze trzidziyści lŏt tymu nazŏd, ale ryceptura mu łostała), i ku tymu jesce miyrne, szporobliwe dŏwkowanie chopsko-babskich uciychōw.
I tu przyjńdymy do grōntu. Dochtōrske „kōnzyliōm” sie zebrało, dało do wymiarkowaniŏ, co zasłabniyńcie w tym wiyku to je norma, ale werci sie starzika łostawić we lazarycie na jake 2-3 dni na łobcichtowani. Na co nasz starzik łodrzyknōł:
– Niy ma rzecy! Za Boga niy! Za dwie godzinki mōm regimyntowy tref! A to pewnikiym już jedna ze łostatnich przileżitōści łoboczyć mojich chopokōw... Wiedzōm łōni, dzisiyjszŏ modziyż to jakosik ci chaternŏ, ciynkŏ je. Ledwa siedymdziesiōnt piyńć lŏt dożywajōm i już pod sosiynki...
Bezmać dochtory na tym łoddziyle prziłobiycali se, iże eźli ftorymuś śnich przijńdzie kejsik wypisować Ritmajstrowi „akt zgōnu” to wpiszōm we „przyczyna bezpośrednia” nic inkszego ino: gorzŏłecka i... baby!