Nasz Mikołôj a hamerikōński przeblykaniec....

Wiycie! Mockach sam już jamrowôł ło tym, iże blank sie niy piastuje naszych szykownistych zwykōw, a ino ludzie samtukej robiōm ze sia afy i kopiyrujōm, podrzyźniajōm wszyjsko, co sie przikludzi ze Hameryki. Niy byda za tela sam dzisiôj molyńdziōł i spōmna ino.... Mikołôja. Wszyjske samtyjsze ludzie gynał miarkujōm, fto to bōł tyn Mikołôj, kej przilazowôł ku dzieckōm ze miechym pôłnym gyszynkōw abo ze hasiym i prōntkym. A łod kielanostuch lôt sztyjc sam fyrtô jedyn przeblykaniec, tyn hamerikōński disneyowski Mikołôj, taki ci krojcōng cwerga ze Gargamelym, na tych jego sōnkach ciōngniyntych bez lelynia, bez takigo ryna, rynifera ze szarłatnym łożyrokowym kicholym, kerego mianowali Rudolfym. I, eźli bezmać tyn nasz ślōnski Mikołôj wandlowôł sie łod jednego biszopa Miry (miasto we teraźnij Turcyji), to tyn juzaś hamerikōński przeblykaniec miyszkôł bezmać kajsik we Lapōniji kole pōłnocnygo biegōna. Nō, i terôzki kciôłbych sam Wōm łobedzieć stopierōński cufal, kery sie niyftorym latoś przitrefiōł. A bōło to podle raje tak: Na tym biegōnie pōłnocnym, na tym – ze miymiecka mianowanym – nordpolu, bōła gymbkokô noc. Tyn świynty, hamerikōński Mikołôj siōngnōł po swoji bryle i napocznōł czytać brify, ftore ku niymu łod pôruch tydni przilazowali. – Świynty Mikołôju – czytô we jednym – we mojim łōńskim listecku prosiōłech cie ło zwekslowanie Warszawy na Budapeszt. To już je blank zniyskorzōne, niy zawczasu. Terôzki kciôłbych, coby we Polsce byli... Chiny! – Ino tela? – skrziwiōł podśmiywnie fresa Mikołôj. – Te Polôki same niy miarkujōm czego tak na isto kcōm. We „stanie wojynnym” śpiywali, coby Polska bōła Polskōm, zatym juzaś miała łostać drugōm Japōniōm, a ôjesce blank niydôwno – Irlandiōm! Siōngnōł starzik po nastympnô kuwerta. – Roztomiyły Panoczku, byda wdziynczny za kôżdego posła, ftory przyjńdzie za partyji Polôkōw narodowōści kaczyńskij do mojij partyji... Ze blank srogōm zocōm... Zbyszek. Świynty smôrszczōł brwje. – Nō, niy gryfnie to tak prosić ło cudze gracki, niy gryfnie. Musza blank na isto połozprawiać ze tym chopym ze Krakowa. – Roztomiyły Mikołôju! Festelnie dziynkuja za tyn świński łeb i tyn „wibrator”, ftoreś mi podciep załōńskigo roka. Mōgbyś mi ale latoś poswać zegōwek, ftory pierdzi i taki srogi kichol kaspra, hanswursta? – Ty stary pierdoło! – czytôł nasz Mikołôj dalszij. – Jô tyż żech sie bawiōł we Mikołôja, łozdowôłech ludziōm przi werku jabka i bōmbōny, a łōni, te Polôki do łostatka łobjscali! Pierōnym niy mōm cie rôd! Świynty pokiwôł gowiczkōm i zamrōncôł pod fusiskiym: – Ja, chopie, ludzie sōm pierōnym niywdziynczne. We inkszych listeckach, we małych i srogich brifach jedyn prosiōł, coby mu niy łodbiyrać KRUS-u, inkszy pilōł na srogsze zajimanie sie Ojropōm bez Miymcy, a jedyn istny, Brōnek-prezidynt, uskargowôł sie, iże go wszyjske majōm za flaszka knōt. Na łostatek Mikołôjowi wlôz w grace brif ze gorkōm prōśbōm: – Mōj ty Roztomiyły Mikołôju! – suplikowôł, wajôł chop, ftorego mianowali Dōnek. – Jô cie festelnie prosza, cobyś retnōł te nasze Euro! To ci je pierōnym ważne dlô mojigo kraju! Brodziaty starzik stropiōł sie festnie i pedziôł tak prôwdōm do sia i do tego swojigo Rudolfa: – Nō, chopie! Ale ło co ty tak na isto mie prosisz! Mōm retnōńć ta ojrozōna, abo sprôwić, coby polske fusbaloki (już ze łorzełkōma na klotach) wylejźli ze grupy nałōnczôs tego Euro 2012? Bez pôrã minutek targôł tak ta swoja broda, medikowôł, a zatym mrōnknōł: – Przecam jedne i druge to musiôłby być jakisik cud! Tōż, nō ja, barzij letko bydzie mi zwekslować ta côłko Polska... we te Chiny, prôwda? Nō, i na łostatku tyn krojcōng cwerga i Gargamela wypokopiōł, iże zakulwitô sie na ziymia, tam do tych Polôkōw, ftorzi zawdy i wszandy muszōm festelnie bajzlować. Wjechôł na tych swojich sōnkach dō nôs, ciōngnōło go capiynie (dlô niyftorych wōniôczka) jednego kafyju ryklamowanygo ci samtukej we kôżdyj telewizyji a trefiōło ci to – jak zawdy u hamerikōnōw – kole Godōw, blank wele Wiliji. Napocznōł gymzić łod jednyj chałpy do drugij, ludzie go przijimali jak swojich kapelōnkōw po kolyńdzie, sam szluknōł, tam wysłepôł deczko (a niy bōł to tyj ani kafyj, miarkujecie ło czym jô gôdōm). Zawdy jednakowōż musiôł pitać ze tych chałpōw, bo bali i dziecka niy uwiyrzyli, co i u Mikołôja bōła kriza jak we côłkij Ojropie (ło czym nasz minister łod finanzōw ciyngiym fandzoli), bo dziecka napoczli za niym ciepać kiźlikami, lojchtkuglami i cym tam ôjesce (a śniega niy bōło). Tak ci tyż go wyciepli na zbity pychol ze wszyjskchm tamesznych familokōw, nō i na łostatek tyn iptowaty Mikołôj wylandowôł we jakimsik szynku. Wlôz rajn, łobsztalowôł dlô sia jedna laga, drugo laga, a iże już cosik szluknōł skorzij, tōż tyż sie borok naprôł. Tyn jego ryn ze szarłatnym kicholym wysmycōł go ze tyj kaczmy i, już na frisznym lufcie, napoczli wrōłz łoba na côłki karpyntel wiskać: „ ... Cicha noc, święta noc...” Ojgyn z Pnioków