Pies i ... basztard....

U mie dōma nigdy niy bōło żôdnyj gowiydzi, krōm kurzōntek, kerech sie lajstnōł jesce za bajtla, a ze kerych moja Mamulka uwarzōła szmektno ... nudelzupa. Niyskorzij zrobiōłech szykowny gyszynk mojij babeczce na gyburstak i kupiōłech ji ... basztarda. Nō ale dzisiôj byda rzōndziōł ło gadzinie i gowiydzi z kierōm spichnōłech sie, i to blank niydôwno. Bōło ci to we łōńskô Wilijô. Suło, fujało fest śniygym, bōła srogachno kurniawa i strzympiōło mrozym. Ździebko zetrwało, kej my ze bracikiym wykulwitali sie ze naszyj „Jōzefki” ... niy, niy coby my byli już na sztajfnych szłapach, chocia deczko my tam przi wieczerzy szlukli, ino niy kcieli my sie ryć choby sorōnie nikej te, co jejim bōło drap, kerzi sie wartko uwijali do szinki lebo szołdry i do sznapsa, a kerym jich zōłwizōł bōło już cuć. Tōmpali my sie blank pomaluśku kole płota łod smyntorza przi „Jōzefce”, eknyli my sie na zegrōdki, a iże mieli my ze sia gryfnô halbecka, kcieli my sie zicnōńć kole lałby kaj Jōzik Gmyrek do kupy ze starym Neumanym, cichtowôł briwy, pulty, cukrōwy i inkszo gadzina. Sznuptychlōm ściepnōłech ta kupa śniega ze gnotkōw, bo śniyg przi dźwiyrzach bōł ci już łodszałflowany, blyndnōłech fōnclōm eźli bez cufal ftosik sie sam niy skukoł i już my mieli wlajzować rajn, kej łoroz słysza zachrapociały głōs: – I cōż wôs sam gizdy pierōńskie prziwlykło??? Wejzdrzołech sie na bracika, ale łōn ci przeca takigo sznapsbarytōna niy mô. Kuknōłech w lewo, kuknōłech we prawo, nikogo żech niy uwidziôł, nō tōż ryja sie do lałby... – Pytołech cie ciarachu, co wôs łobuch sam wlece? Zasik bydzicie słepać ta łoszkliwô gorzôła jak zawdy przi szkacie, a niyskorzij to ino bydziecie sie wadzić i spiyrać choby wôs fto ze skory łodziyrôł? Troszka ci mie to nerwło, dopolōło. Gawca juzaś wele siebie naobkoło, ale nic niy poradza ujzdrzić, żôdnego sam przi nôs niy ma. Niy ma, i szlus! – Ustōń gupieć Bogdan – gôdōm do bracika – przeca someś kciôł, coby my sam po pastyrce prziszli (bo sie przeca staryj strachosz!) i ta halbecka łobalyli. – Przeca jô do pierōna nic niy gôdôł – pado mi na to bracik. Nō nic, niy byda zważowoł, ino deptōm rajn. – Niy gupiyjcie karlusy, niy tropcie sie. To jô, Kōnda, pies łod Jōzka, coście zaboczyli, iże jô sam côłki czôs wachuja? Richtik, gawca a przi budzie zicniynty na łogōnie Kōnda, łoblizuje pychol, ślypiami przewrôcô i dalić prawi: – Bōł sam tyn mōj gospodôrz, wciepnōł mi do grotka jakigosik flapsu i myśli, iże mi to przi Wiliji styknie. Kej ino łōn sōm sam przidepto, to mu dziepiyro rzykna, co jô łō niym tak na isto medikuja. A z wiyrchu szło usłyszeć nôjprzodzij gurglowanie, a niyskorzij napoczli już fest skyrczeć jōzkowe briwy we gołymbniku: – Ja, ja łō nôs tyn Jōłzel tyż ci blank przepōmniôł przi tyj Wiliji! Siedzi ze starōm pod jedlōm, ćko sam maszkyty a nōm wciep ino pôrã ziorek i medikuje, co nōm to na Gody styknie!!! Ździebko mi sie gupio zrobiōło, iżech zaboczōł, co we Wilijô gadzina – krōm możno mojij staryj – gôdô ludzkōm sztimōm, i napocznōłech do niygo ze inkszyj faski: – A dyć sie Kōnda niy trop, niy starej, przijńdzie Jōłze, to ci co ze wilije do garca wciepnie ... wōm zwadliwe ptôki pewnikiym tyż ... a podwiyl co, môsz sam tyn kranc wusztu, kery my sie ze bracikiym na zagrycha pod mantlym przismycyli. Briwōm podrobiyli, pokruszyli my tyż tyn kōnsek kranckucha, kerych majtnōł staryj ze kōmory. – A kej już my przi tym sōm, to co tyż tak Jōzkowi kcesz pedzieć Kōnda? – Nō, nō ... tōż moga mu pedzieć, co sam we tyj lałbie, na tym szeslōngu, kery jejigo starô kôzała mu tukej przitargać – łōna sama wyrobiała ze tym glacatym pampōniym, kej Gmyrek miôł szychta na noc a jij kôzôł briwy wachować, co to mieli ze flugu wrôcać. Abo ... – Dej pokōj Kōnda, co go tam bydziesz ałfryjgować, jesce go hercszlag chyci abo ji prasknie jakōmsik kopyściōm i łostuda gotowô. Pies napocznōł ćkać tyn wuszt, kerych mu wciepnōł do budy, my zasik wartko, coby niy doczkać sie Jōzka, wysłepali ta halbecka, ale jakosik nōm za tela niy podłajziōła. Możno to skuli tego psigo gôdaniô, pierōn wiy. Tyż my drap potyrali nazôd do dōm a sam już łod proga łobie, staro i moja świekra ze pycholym na nôs: – Wy gizdy dioseckie, wy łochyntole. Jô zawdy tak sie medikowała po jakiymu ciebie durch sie ślypia blyndujōm i ciyngiym fulosz choby naprany. A tyś na isto, richtik zawdyś bōł chycōny. Wdyckiś ino deptôł do szrancku na balkōn. Terôzki dziepiyro żech wypokopiōła, co tam môsz skukano i gorzôła, i zaobycz jakejsik piwo. Co prôwda, to prôwda. Jô richtik na zadku we szrancku, za srogimi krałzami naforantowôłech sie pôrã flaszecek (to mi jesce, tyn zwyk, łostoł łod tyj trzecij wojny, łod tego „stanu wojennego”, kej cowiek musiôł naściubić, co sie ino dało, coby ło suchym pysku nie łajziś nynać). Nō ale, fto ji to pedziôł? Przecamć wiyrza, iże łod samości by ci tego niy wysztudiyrowała. – A dyć niy gōrsz sie dziubecku, jô to tam ino dziyrżōł skuli gripy, kucanio lebo inkszego chorōbska, abo kej by sam do cia, moja roztomiyło, jakiesik kamratki przilejźli, przikwanckali abo co – gôdōm i gryfnie sie pod fusiskiym lachōm. – A fto ci tyż to pokôzôł? Przeca świekra niy je tako monter, coby sama to wypokopiōła. – A dyć to mi pedziôł tyn twōj basztard, kery niy poradzi sie doczkać kej ci sōm nazdô, jak mu bydziesz dalszij tyn stary futer łod Majzlinyj dôwôł do jôdła. Tegoch już niy kciôł suchać i wartko wlejźli my ze bracikiym do małyj izby. Achtliki my już mieli we kabzi (te, co po pastyrce) i ino żech staryj pedziôł, coby nōm narychtowała cosik do jôdła, bo chyciōł ci nôs głōd a i ta szykownie wyziōmbiōno halbecka tyż we zocy miała pôrã talarkōw szinki, prawokōw we łoccie, abo co tam jesce... – A dyć Elza, niy dôwejcie jim jesce jôdła, bo jak zawdy napocznom niyskorzij we nocy, kej już prasknōm do prykola, pierdzieć nikej przeżgany luftbalōng – zaskrzecało cosik ze antryja. Nic, ino gizdowi byda musiôł łeb ukryńcić. Przeca tyn pierōński basztard, niy dosik iże z rańca nynać niy do, to jesce terôzki mi sam moja Haźbiytka bydzie bańtować. I to przi takich srogich świyntach. Przi Wiliji. I beztoż tyż latoś byda dowoł pozōr, coby mi gadzina Godōw, nikej łōńskigo roku, niy popśniyła. Ojgyn z Pnioków