Do dzisiǒj pamiyntōm tyn mōj piyrszy rōłz ze kōndōnym. Miǒłech cheba ze piytnǒście-szesnǒście lǒt, poszǒłech do budki lajstnōńć sie pakslik kōndōnōw. Za toflōm stǒła szykownistǒ frela, ftorǒ pewnikym miarkowała, iże jǒ niy mōm żǒdnego doświadczyniǒ, żǒdnyj grajfki ze zakłǒdaniym kōndōnōw. Podała mi paketlik i spytała eli wiym jak tego używać. Łodrzyknółech łōnyj na prawie:
– Niy! Niy miarkuja, co sie ze tym robi!
Tōż tyż łōna łotwarła tyn pakslik, wyjmła jedna gōma i łozwinōła jōm na jeji kściuku, zatym kǒzała mi sprǒwdzić, eli jes na swojim placu i czy sztramsko sie trzimǒ. Musiǒłech cheba wyglōndać na takigo ipty, kiery tak prǒwdōm niy do łostatka spokopiōł, co łōna pedziała, tōż tyż badła, podziwała sie tak po sklepie, podlazła ku dźwiyrzōm i zawarła je na klucz. Chyciōła ci mie za graca i wrōłz wciōngła mie na zadek sklepu kaj seblykła ze sia jakelka. Zatym jeszcze ściepła cycnhalter, kukła na mie i spytała:
– Podniycǒ cie to, ja? Mǒsz gyfila?
Nō cōż, bōłech ci tak zadziwióny, wyproszczōny tym wszyjskim, iżech kiwnōł ino palicōm. Wtynczǒs łōna rzykła libeźnie:
– Terǒzki czǒs, cobyś łoblyk tego kōndǒna!
Kiejech tyn kōndǒn nakłǒdǒł łōna ściepła kieculka, syjmła batki i legła sie blank sago na tiszu.
– Nō, dǒwej, dǒwej! Niy mōmy za tela czasu!
Tōż tyż żech legnōł na nij. To bōło na isto całbrowne, żǒl ino, iżech dugo niy szczimǒł... pfff... i bōło ci po wszyjskim.
Łōna tak kukła, badła sie na mie przelynkniyntǒ, festelnie wystrachanǒ...
– Jeżeś pewny, iżeś łoblyk, nałożōł tego kōndōna?
– Nō ja! – rzyknōłech i podniōsech mōj kściuk, coby łōnyj tyn kōndōn pokǒzać!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl