Na farma, na take srogachne łobyńście przilazuje jedyn istny i klupie na dźwiyrze. Kej baba łozewrziła te dźwiyrze, tyn chop pytǒ sie eźli łóna wiy jak sie uprawiǒ zeks. Blank niy łozbawiōnǒ baba praskła dźwiyrzami przed kicholym tego istnego. Tyn chop juzaś klupie i juzaś zadowǒ te same pytani. Baba wrzescy na niygo i kǒże mu sie w te pyndy śmiatać.
Na łodwieczerz łopedziała to wszyjsko swojimu chopowi. Tyn ci na to rzyknǒł, iże łostanie na drugi dziyń we chałpie, kejby bez cufal tyn chop juzaś wrōciōł. Nǒ i na drugi dziyń tyn istny richtik wrōciōł. Chop skukǒł sie za dźwiyrzami ze gywerōm we gracy a jego babeczka łozewrziła dźwiyrze. Kej tyn łoszkliwiec, nǒparciuch spytǒł jōm juzaś eźli wiy jak sie uprawiǒ zeks, łōna łodrzykła:
– A toć, iże wiym! A czamu sie mie ło to chopie pytǒsz?
– Nō dobra! – pedziǒł tyn istny. – Łoddej sie, dupnij sie ze swojim chopym i rzyknij mu, coby sie trzimǒł ze daleka łod mojij... baby!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl