Chińczyk...

Jedyn istny, sklepikŏrz, festelnie niy miŏł rŏd Chińczykōw. I rōłzczasu prziszŏł ku niymu Chińczyk i pytŏ:
– Majōm łōni Whiskas? Potrza mi tego dlŏ mōj kot.
– A kaj mŏsz tego kota? – pytŏ przedowacz.
– Nō, jŏ łostawić kot dōma, jŏ go niy brać do sklep.
– Nō, jak go przismycys, to jŏ ci sprzedōm tyn Whiskas.
Chińczyk wōl niy wōl poszoł po kota do dōm, a kej wrōciōł dostŏł tyn Whiskas.
Dwa dni niyskorzij przilazuje juzaś nale terŏzki prosi:
– Jŏ kcieć kupić Pedigripal dlŏ mōj pies.
– A kaj mŏsz psa? Bez psa niy sprzedōm Pedigripal.
– Ja nie chodzić ze psym po sprawōnki! – łodrzykŏ Chińczyk.
– Bez psiŏka niy wrŏcej! – mrōnknōł przedowacz.
Tak tyż sie stało, po przijńściu ze psym erbnōł tyn Pedigripal.
Na drugi dziyń Chińczyk juzaś przilazuje do sklepu ze srogōm papiyrzannōm paktaszōm, tytkōm i gŏdŏ do sklepikŏrza:
– Pōn tu wrajżōm swoja rynka.
– A po pierōna?
– Pōn wrajzić!
Sklepikŏrz wkłŏdŏ graca do paktaszy a Chińczyk gŏdŏ:
– Pan pomacać! Miyntke?
– Nō... ja...
– Ciepłe?
– Nō... ja...
Na to Chinczyk uprzyjmnym głōsym:
– Jŏ kcieć kupić szajspapiōr!