Wrŏcŏ jedyn istny ze roboty do dōm i mijŏ baba, ftorŏ płaczki kulŏ, ślimto festelnie, jamruje i bez płaczki powtŏrzŏ:
– To je łokropiczne, Hanys niy żyje!
Idzie tyn istny dalszij i juzaś mijŏ baba, kerŏ gynał tak samo ślimtŏ i powtŏrzŏ:
– To je łokropiczne, Hanys niy żyje!
Przeszŏł jesce kōnsek a tam na sprzyk hulicy styrcy lastauto, a pod kołami leży rōsły fric. Wele niygo pŏlno lamyncōncyvh, jowiejczōncych babōw. Siyła praskniyńciŏ bōła tak srogachno, iże ze tego pakra serwało cŏłke prziłodziynie i widac bōło przirodzynie we niyzwykłyj wielkōści.
Po przijńściu do dōm tyn istny łozprawiŏ swojij babeczce:
– Moja ty roztomiyło, niy uwiyrzisz, coch razinku widziŏł. Kajsik ze sto myjtrōw łod naszyj chałpy lastauto tyrpło jakigosik pakra, rōsłygo chopa. Gŏdōm ci, nigdy we życiu niy widziołech takigo srogigo ciulika!
Na to jejigo babeczka:
– To niymożebne! Hanys niy żyje?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl