Napoczła sie elemyntarnŏ nauka Hanyska. Łojciec poswŏł go do publicznyj szuli. Tak możno po miesiōncu rechtōrka wołŏ Hanyskowego łojca i gŏdŏ mu, iże Hanysek je dziobłym wciylōnym, wszyjske sie go bojōm, dziołszki niy poradzōm nynać po nocach po jejigo hopsztosach i skuli tego wyciepuje Hanyska ze tyj szuli.
Łojciec zapisŏł synka do priwatnyj szuli. Po miesiōncu tamesznŏ rechtōrka wołŏ łojca i juzas ta samŏ lajera – łopowiyść ło znerwicowanych kamratach i kamratkach, ło połōmanych stołkach we szuli i take tam jesce. Łojciec wypokopiōł coby Hanyska poswać do szuli Jezuitōw. Jak wypokopiōł tak zrobiōł. Po miesiōncu te Jezuity wołajōm Hanyskowego łojca na wywiadōwka.
Łojcie narychtowŏł sie na nŏjgorszyjsze... przilazuje i słyszy, iże dŏwno we tyj szuli niy bōło tak porzōmnego szkolorza jak Hanysek. Pōmogŏ kamratōm, zawdy je przigotowany, uczy sie bardzo dobrze...
Łojciec we szoku, iże jejigo synek tak sie zwekslowŏł, pyto Hanyska jak tyż ci sie to stało.
Hanysek na to:
– Wiysz tatulku, bo tak je tak:wlazujesz do szkoły a tam we antryju czowiek na krziżu, idziesz do kantiny – wisi czowiek na krziżu, u dyrechtora czowiek na krziżu. Łojciec... ! Tam sie z ludźmi niy pierdolōm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl