Pōnbōczek i my sam we Polsce ...

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pōnbōczek ciyngiym słyszôł naszych (Pōnbōczku łodpuść mi tyn grzych) politykerōw ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokōj aże sie lajstnōł telewizyjor ze tōm naszōm „misyjnōm telewizyjōm”, za ftoro muszōm bulić pynzjōnisty. Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... porōd. Baba wrzescy, pierōnuje jak sto dioskōw na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwōrca pytô sie: – A cōż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy? – Dyć żysz Pōnbōczku! – gôdô ercyngel, jarchaniōł Gabrijel – aboś to Pōnbōczku niy rzyknōł bōł kejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bōlu”? – Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknōł Pōnbōczek i juzaś przeszaltrowôł kanał. A tam nasze ci berkmōny bakajōm jak sto dioskōw. Usiotane, spocōne łupiōm, klupiōm krympoczami, hakami ... Pōnbōczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô: – A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujōm i gnypiōm? – Nō, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknōłeś kejsik Pōnbōczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiōł cowieku ...” – Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mrōncy pod fusikiym nasz Stwōrca. Wartko zwekslowôł juzas prōgram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościōł, szumno fara a przed niymi lugzusōwe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczōnych biskōpōw i inkszych kieckowych chopōw. Pōnbōczek uśmiychnōł sie i pedzioł: – Nō, to mi sie zdô. Festelnie to mōm rôd, take łobrôzki... A fto to je? – Anō, nasz Pōnbōczku, to sōm te, ftore gynał miarkujōm iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!