Dupa abo ... rzić!

Dzisiôj połozprawiōmy ździebko ło ... dupie. Ja, bo to tak ino sie zdowo, iże ło tym niy idzie gôdać, że to niy lza we dobryj asiście. Ale to niy je tak blank do łostatka prowda. Nō, tōż jadymy podle raje: – Dupa wypokopiōł, wysztudiyrowôł ruski sztudyrok Wołkow. Beztōż tyż zawdy godōmy: „dupa Wołowa”. – Inksi juzaś twiyrdzōm, iże dupa wynôlazła jedna frela, kerô sie Marynia mianowała. Skuli tego tyż te istne łozprawiajōm ciyngiym ło dupie Maryni. – Dupy ale pewniokiym niy wysztudiyrowoł nyjger, bo przeca gôdô sie dupa bladô. – Trza sam terozki pedzieć, co dupa połni ważnô rōla we fizyce, we ruchu łobrotowym. Przeca wszyjsko, jak chopy miarkujecie, krynci sie i fōmluje nałobkoło dupy. – Dupa bedinuje aji do przekazowaniô bezzglyndnych zignali niysłōwnych. Przeca dobrze, gynał wycylowane świtniyńcie w dupã jet gryfnie dowo do wymiarkowaniô, co tyż cowiek cuje dlô tego świtniyntego. – Dupie idzie tyż aji dać skozać ymocyje przichlybne na tyn przikłôd dać dziubka w dupa. – Dupa moge tyż być szmektnym lizôkiym. Szczyśnie, co niy wszyjskie sam u nôs sōm „dupolizami”, takimi podlizkōma. Uniwerzalnōść dupy nie mô łostaku, niy kōńczy sie na tym, je łōna anō niywymōwnym koflikiym, kistōm: we dupie idzie mieć côłkie łosoby a bali i côłkie spōłycznōści. – Dupa posużić moge niyrōłz za szimel: mocka rzecy je przeca do dupy, tym samym dupa społniô rōla uniwerzalnygo mustra z kerym sie idzie na sztich spuścić. – W dupa (abo tyż po dupie) idzie nachytać. Dziôłanie te sztrabuje wiyńzi ymocyjōnalne miyndzy łojcami a dzieckami. Krōm tego dupa społniô rōla zica, gôdōmy przecamć: siednij sie na dupie, wdycki tyż ci z przidôwkiym byfyjli dopōłniajōncych, ja na tyn przimier „[...] i siedź blank cicho!” – Łokreślyni „dôwać (dać) dupy fōnguje we dwiuch znaczyniach: erotycnym i wertujōncym, jednak symnōńć kogosik z dupy – ino we tym piyrszym. – Idzie bali wachować swojã (abo kogosik inkszego) dupã, co ino sam potwiyrdzô ważnōść dupy we łotôczajōncym nôs świycie. – „Jōńć sie czegoś łod strōny dupy” łoznaczô niyrichticzne podyńście, łod zadku, łod kōńca; dupa fōnguje sam jako łodpowiydnik, zynōnim łodwrōtności. – Dupa moge być haltrym, handgrifym, idzie sie przeca dziyrżić czyjiś dupy. I niy skazuje na brak rōwnowôgi, ino na brak samodziylnōści. – Dupa moge tyż skazować na cowieka, kery je cielepōm abo gryncbułōm i wteda gôdô sie na niygo: dupa w kraglu. – A kej cowiek citnie bez pożygnaniô, zabiyrô gracki i gymzi na swōj plac, godo sie ło takim, co wziōn dupa w troki.