Hamerikōńske „Dziady”...

Wiycie! Blank niy kciôłech latoś ło tym gôdać, bo wiela razy idzie powtôrzać sztyjc i jednym ciyngym ta samô lajera, ale juzaś tak ci mie dopôlōło, iże musiôł sie łozwać. Bo na isto mōmy jużcić richtik jak we tyj Hamerice. Łōnskigo roka, tak jakosik na dziyń przed Wszyjskimi Świyntymi prziszôłech do dōm na ździebko sztajfnych szłapach i legnōłech sie na szeslōng, coby ci sie moja starô i świekra niy kapły, iżech niy ma mōnter. Aż tu łorôz, jak ci sam niy gruchnie muzika (sōm szlagcojg, to poradziōł szyby we wertiko szczaskać ) a ku tymu jakesik szarpidrōty blank niy nasze śpiywki wiskajōm, ja wiskajōm, bo to przecamć niy bōło śpiywanie, chocia larmo stopierōńske. To ci ale jece bōło małe piwo. Tak na łodwieczerz gawca sie bez łokno, a sam ci przi klopsztandze skokajōm jakesik fōłgle i cudôki. Na swoji palice powkłôdali sie roztomajte dziwoke larwy zbajstlowane ze bani. Ludzie! Małoch hercszlaguch niy dostôł. Lejza na dōł na plac i gryfnie pytōm : – Suchejcie ino łochyntole pierōńskie! Cōż ci tyż to sie sam dziyje? – Panie Ojgyn! – wrzeskli wrōłz te gizdy. – A co wy to przedwojynny i blank niy wiycie, blank niy miarkujecie, iże dzisiôj mōmy h a l o ł i n? Kiż pierōn tyn jakisik ci iptowaty halołin – myśla sie – i ida ku Ickowi łod staryj Majzlinyj. I tyn ci mi dziepiyro wyeklerowôł, co to ci je taki hamerikōński fajer, take świynto choby nasze dôwniyjsze Dziady, przi kerym wyrôbiô sie roztomajte gupoty, belery, a na fresy sie wkłôdô bele jake larwy i robi sie larmo na côłki karpyntel. Kejech już ździebko prziszôł do sia, to mi sie spōmniało, iżech już kejsik sam pisôł ło tym, co u nôs we Polsce, a łosobliwie na naszym szykownym Ślōnzeczku chnet wszyjske przepōmnōm, zaboczōm do imyntu jak ci to wszysko kejsik nasze starziki robiyli. Tociech niy rōłz widziôł jak mōj starzik żuchlali presōwa a terôzki wszyjske choby kalymby przi żłōbie, przi wołōwku melajōm gymbōm kałgōmin. Nasza juzaś marcowô Marzanka zwekslowali na jakesik tam „Walyntynki”. Jece pôra lôt a bydymy pewnikiym fajrować te hamerikōńske „Świynto dziynkczyniyniô” a niy nasza Wilijô i Gody. Ku tymu bydymy jece ćkać hyndyka miasto ci naszego kapera. Już ci przecamć łōńskigo roka nasz Prezidynt darowôł życie jednyj gansi na św. Môrcina, tak jak to robi hamerikōński prezidynt ze srogachnym hyndykym. To ci sie dziepiyro pometlało. Jużcić to, iże te przi naszyj klopsztandze bajtle i modzioki blank łogupli, to je jece mały bolok, ale u nôs we „Siedymnôstce” tyż dzieckōm we łebach pozawrôcali, a we niyftorych kafyjach, restaurantach, szynkach aże do rozwidnioka we ta noc gupiejōm te iptowate przeblykańce. A i dziecka, podug hamerikōńskij mōłdy poradzōm ludziōm na dźwiyrze nacharkać, kej niy erbnōm bōmbōnōw bali i łod zwiykowanych ludzi. A jô, kej tak gawca sie na tyn telewizyjor, to ci blank niy wiym eźli mōmy nasze świynta, abo eźli to ci sie blank pometlało hamerikōńskie „świynto dziynkczyniynio”, tyn iptowaty Halloween, Mikołôj, mickiywiczowskie „Dziady” lebo jece co inkszego, bele niy naszygo. Przeca to idzie ło gowa przijńść. Wszyjske samtyjsze ludzie gynał miarkujōm, fto to bōł tyn Mikołôj, kej przilazowôł ku dzieckōm ze miechym pôłnym gyszynkōw abo ze hasiym i prōntkym. A łod kielanostuch lôt sztyjc sam fyrtô jedyn przeblykaniec, tyn hamerikōński disneyowski Mikołôj, krojcōng cwerga ze Gargamelym, na tych jego sōnkach ciōngniyntych bez lelynia, bez takigo ryna, rynifera ze szarłatnym łożyrokowym kicholym, kerego mianowali Rudolfym. Bo przeca łōni tego dzisiyjszego, modernego przebleczōnego cudôka łoglōndajōm już tak łod piyrszych dni listopada, zarôzki po tym fōłglowatym i moc wrzasklawym Halloween-ie, i to aże do poły stycznia. Ludzie! Ło co weta, iże tyż i we naszyj telewizyji aże do pōłowy stycznia bydōm fyrtać roztomajte kaspry poprzebklykane za Mikołôjōw (i to jece drugda i BABY!) i bydōm fōrt wiskać na côłki karpyntel: „ ...coraz bliżej świynta, coraz bliżej świynta...”. Terozki to nojlepszij być guchy i ślepy. Jak takô istno frela, kierô jechała cugym do Warszawy. Do jeji kupyju wlôz jedyn taki gryfcok i bez côłkô rajza żuchlôł tyn kałgōmin. Tak kole Czynstochowy paniusia gôdô do niygo: – Wiedzōm panie gryfny, jôch je guchô jak drzewnianny gnotek. Ale raduja sie, iże łod poczōntku chcōm łōni symnōm pogôdać. A jô we tyn diosecki halołin byda siedziôł dōma po ćmoku, coby te gizdy łod sōmsiôdōw niy zmiarkowali, iże mōm w dupie tyn hamerikōński zwyk... co i Wōm, moje roztomiyłe, dorôdzōm.