Zwiykowany chop a... zeks...

Bōła wiesna, szło ku latu, chop ze swojōm babeczkōm rychtujōm sie do spaniŏ. Łoba już moc zwiykowane ale – jak to na wiesna – tyż jim sie jece spōmnieli stare czasy. Chop już sie legnōł na szeslōngu, łoświyciōł ino jedna maluśkŏ fōncla, jego babeczka jece sie rychtuje, piykni, parfinuje, i na łostatku tak pomaluśku, polekuśku deptŏ ku niymu ze takim moc fałesznym uśmiychym na fresie... – Jorguś, Jorguś... – A cōżeś to kciała Ana? – pytŏ sie tyn starzik. – Jorguś, a boczysz, kej my byli blank mode, to tyś miŏł pierōnym rŏd mie tak szykownie cmoknōńć we czōło... Chop, chocia niychyntliwie, ale dŏł ji kusik na czōło. Pŏrã minutek cichuśko i baba juzaś napoczynŏ: – Jorguś, Jorguś... – A co juzaś Ana? – Jorguś, a pamiyntŏsz, kej my byli jece blank mode, toś miŏł pierōnym rŏd dać mi na wieczōr kusika we moje lica... Chop sztreknōł sie deczko na tym prykolu, dŏł ji kusika we łoba lica, łobtar rynkowym szlafhymdy gymba i biere sie do spaniŏ... Niy zetwało juzaś pŏrã minutek a baba juzaś sie łodzywŏ: – Jorguś, Jorguś... – Jezderkusie! A co cie jece chyciōło? Jece mŏsz cosik do pedzyniŏ, coby mie szterować... – Jorguś, a pamiyntŏsz, kej my jece byli na isto blank mode, toś mie zawdy na łodwieczerz tak szykowniście, fajniście poradziōł, tak letko, libeźnie... bajsnōńć we moji ucho? Kwilka cichuśko, i po łoka mrziku słychać ino we izbie cioranie laciami... chop kajsik lejzie... – Jorguś, Jorguś, a kaj ty to terŏzki deptŏsz? – Aaaa... ida do haźlika... po mōj gybis...