Ritmajster (rotmistrz) ...

Wiycie, ta gyszichta łopedziôł mi jedyn skamracōny dochtōr. A bōło to – poduk jego łozprowki – tak: Kejsik prziwiyzła jim do lazarytu waleska na łostry dyżōr starzika, tak kole dziewiyńdziesiōnt lôt starego, niyprzitōmnygo. I, coby bōło szpasownij, starzik miôł łobleczōny na sia wafynrok lansjyra, kawalerzisty. Niy lecy jaki, ceskowy – kraglik biyluśki, szebla przi boku, sztible wyglancowane tak, iże mōgli za zdrzadło posugować. Rogatiwka na piyrsi sie spiyrô – kej to uwidzieli, tak ci zarôzki kcieli go ze fest hōnorami do truły przekłôdać. Na co tyn starzik sie serwôł, mōndur poprawiô i salutjyruje: – Panie dochtōr, ritmajster taki a taki, melduje sie na rozkaz! Wykôzało sie, iże starzik walczōł jece ze bolszywikōma, łostatni rōłz bōł u dochtora kej przenosiyli go do rezerwy ( tak wele, circa, ungefähr, about poła lōt siedymdziesiōntych), a prima zort zdrōwie zawdziynczô nôlywce swojij babeczki (pochowôł jōm ze trzidziyści lôt tymu nazôd, ale ryceptura mu łostała), i ku tymu jece miyrne, szporobliwe dôwkowanie chopsko-babskich uciychōw. I tu przyjńdymy do grōntu. Dochtōrske „kōnzyliōm” sie zebrało, dało do wymiarkowaniô, co zasłabniyńcie w tym wiyku to je norma, ale werci sie starzika łostawić we lazarycie na jake 2-3 dni na łobcichtowani. Na co nasz starzik łodrzyknōł: – Niy ma rzecy! Za Boga niy! Za dwie godzinki mōm regimyntowy tref! A to pewnikiym już jedna ze łostatnich przileżitōści łoboczyć mojich chopokōw ... Wiedzōm łōni, dzisiyjszô modziyż to jakosik ci chaterno, ciynkô je. Ledwa siedymdziesiōnt piyńć lôt dożywajōm i już pod sosiynki ... Bezmać dochtory na tym łoddziyle prziłobiycali se, iże eźli ftorymuś śnich przijńdzie kejsik wypisować Ritmajstrowi „akt zgōnu” to wpiszōm we „przyczyna bezpośrednia” nic inkszego ino: gorzôłecka i ... baby!