Niyboszczyk....

Sōm take cufale na tym świycie, iże sie łō nich ani filozofōm niy śniyło a taki jak jô cowiek, tak po prowdzie blank niy miarkuje eźli to wszyjsko je na isto, abo to ino ftosik szykownie wypokopiōł. Jô ci pewnikiym kajsik to usłyszôł abo i możno we jakimsik cajtōngu przeczytôł, i terôzki to sam byda rzōndziōł gynał tak, jakech to jece łod karlusa spamiyntôł. A bōło to kejsik sam u nôs tak, iże familijô rychtowała sie do pogrzybu jednego karlusa, fyrnioka jece, kery sie na śmiyrć zatrzas po festelnyj gorzôle na „Junaku”, na takim ci szumnym polskim motorcyklu, co go kejsik sam u nôs wszyjskie karlusy mieli rade. Mianowali tego karlusa Bercik łod Majzlinyj, a miôł ci sie łōn chnedki żynić. Kej już wszyjsko bōło narychtowane do pogrzybu przijechôł pō niygo szykowny lajchynwagyn do kerego byli zaprzōngniynte dwa corne kōnie ze fyjderpyszami na gowach. Bōło ci tyż śtyruch lajchyntryjgrōw łoblecōnych jak przinoleżi na corno, a na koźle siedziôł paradnie kuczer ... naprany jak belōwa. Wrajziyli opaternie rajn do tyj karyty, do tego lajchynwagyna ta truła ze tym naszym zakatrupiōnym Bercikiym, kuczer prasknōł ze bicyska i kōnie ... poszliiii .... Przejechali tak jedna sztreka, drugo, trzeciô – a fōrmōn ścioprany choby niyboskie stworzyni – i kajsik na bigōngu, na skryńcie ta truła ze Bercikiym wyfurgła ze tego lajchynwagyna, łozpraskła ci sie na same kōnski. Lajchynwagyn pojechôł ... a Bercik łostôł leżeć na farbanie. Zeza winkla wyjechôł na pôłnym gazie jakisik moderny ałtok i przejechôł po tym umrzitym Berciku. Szofer zahaltowôł, wylôz nażgany jak messerschmit ze auta, uwidziôł, iże przejechôł chopa na drōdze, wiela niy medikowôł, inō ruknōł go i wciep sie go do gypeka, i wartko pojechôł przed sia. Wjechôł do gryfnego lasa i tam ci tego niyboszczyka, świtniōntygo pociep na cesta. Już dobrze na łodwieczerz jechôł teryndy ze targu jedyn pampōń balōniokiym. Fōrōm, kierōm kuczerowôł nadrzistany jak bōmbowiec pampōń tōmpło, chop sie skapnōł, iże cosik mu sie wmetlalo pod koła, ślôz ze fōry, kuknōł, podziwôł sie i ujzdrzôł przejechanego niyboszczyka. Wiela niy miarkowôł, wciep go na tyn swōj balōniok i pojechôł dalszij. Pomaluśku tak ci kwanckôł sie bez tyn las, aże po poruch minutkach dojechôł do łogrodzyniô kasarni, prrr ... Zasztopowôł kōnia, opaternie ślôz ze fōry, wziōn zezwłoki na pukel, zaniōs pod te łogrodzyni i przeciep bez nie naszego niyszczysnego Bercika. Bercik śleciôł ci na trowniol we kasarni. Tam wacha miôł mody wojôk, kery kej ino usłyszōł, iże cosik ślatuje, anlyjgowôł „kałacha”, wycylowôł we tego chopa swoja gywera, i côłko zeryja w niygo weprôł. Niyskorzij podlôz bliżyj, kuknōł, ujzdrzōł zaszczelōnego chopa (a bōł ci naprany jak ... nasz wojôk na łodwachu). Kej sie ino kapnōł, iże dziepiyro co zapukôł ze gywery istnego, kery sie dostôł do kasarni, dźwignōł ci go i przeciep juzaś na drugo zajta tego łogrodzyniô. Tak ci go niyszczyśnie przeciep, iże Bercik śleciôł gynał pod koła motorcykla na kerym jechôł jedyn karlus ścioprany, łobelany jak niyboskie stworzyni. Ale sie chop nafurgôł, aże nafurôł! Modziok sztopnōł, ślôz ze tego motoradu, uwidziôł przejechanygo chopa, sztreknōł go, wrajziōł na zadni zic, przikrymplowôł sznōrōm i wartko pojechôł do nôjbliższyjszego lazarytu. Bercika wziyni na łoperacyjny zol. Zetwało tak możno ze trzi-śtyry godziny, wylazuje dochtōr ufifrany jak masôrz i nabrzdyngolōny ku tymu choby kopacka, zakurzōł sie cygareta i gôdô: – Nō, miôł karlus pierōnowy mazel ... bydzie żōł !!!