Ło sklerōłzie tuplowanie...

Wiycie, cŏłke nasze życie to je takŏ srogŏ czŏrnŏ dziura, do keryj ślatujōm wszyjske minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiōnce, kere tracymy na wszyjsko, co je blank mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na uwijaczka za betkami. Je to na isto czas, kery my utōnkali we haźliku, i jece niy spuściyli wody. A nōm niyskorzij łostŏwajōm ino srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gŏdajōm – te „zaniki pamięci”, abo sie juzaś przikludzi ta diosecko sklerōłza. I nŏjlepszij to wyeklerowŏł bōł kejsik jedyn Redachtōr we łozprŏwce ze tym wicmanym Drozdōm, a jŏ Wōm to terŏzki rzykna, tela, co po naszymu: – Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mōj dochtōr mi pedzioł, co jŏ mōm dupne luki we pamiyńci. – Ja? Gŏdŏsz? A ftory dochtōr ci to pedziŏł? – pytŏ sie tego istnego kamrat. – Nō, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszŏ gŏdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie je taki gryfny kraj, kaj je zawdy fest gorko, sōm gryfne dziołchy i... – Ja, wiym, Chorwacjŏ, pra? – Niy, niy, dalszij na zachōd... – Wiym, wiym Grecja! – Ja, mŏsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żōł taki srogi poyta... jezderkusie jak ci go to mianowali? – Homer, Homer – podpowiadŏ kamrat. – Ja, ja, mŏsz prawie, to bōł Homer, i łōn naszkryflŏł cosik ło takij srogij wojnie, i pierōnym dugim wandrowaniu do dōm... – Nō, naszkryflŏł bōł „Iliada” i „Odyseja” ... – Ja, ja, już sie spōminōm, bo to bōło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytŏ sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to bōła skuli jakisik baby, pra? – Nō, ja. Skuli piyknyj Helyny. – Nō, widzisz... Helyna, Hela... Hela... – wrzesknōł tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtōr, kery mi pedziŏł, co to jŏ mōm te luki we pamiyńci!!! Bo na isto możno to i prŏwda, co los, życie zawiyrŏ nōm przed sznupōm jedne dźwiyrze, coby zarŏzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nŏjgorszy je wtynczŏs tyn diosecki przeciōng, pra?