„Klinika”

Rano, ćma ... nō, możno niy tak blank rano, bydzie wele połednia, we ślypiach ćmi sie jak sto dioskōw i moty ciyngiym furgajōm a szczyplawo chobych bez śtyry godziny durch gawcōł sie we szwajsaparat, lynzyk nikej zola z tryjtkōw a we gymbie smrodlawo chobych złyknōł trzi tydnie niyprane fuzekle. Ku tymu we gowie briwy i cukrōwy rōmplujōm choby fto na szlagcojgu grôł. Co tam byda wiela tuplikowôł. Przeca kôżdy porzōndny chop to miarkuje. I tyż styknie, co rzykna, iże Bercik przipytôł mie na abszicfajer swojigo synka, kery sie za dwa tydnie bydzie żyniōł. Nic, ino cowiekowi sie zdô co zarôzki wykopyrtnie, świtnie abo ... dokulwito sie do Pyjtrowego szynku na piwo. Łorôz glingo telefōłn. Ludzie! Choby fto ściep ze trzecigo sztoku ze piytnôście piyrwyjszych kankōw na mlyko. Abo, choby praskli żeleźnianne dźwiyrze we werku. Chnet umrzitniynty, blank niy mōnter biera te cedzitko do dakla ... ale ze daleka, coby mi palica niy pukła ... – Halo! Klinika ...? – Jezderkusie! Jakô klinika? Cowiek niymocny, po chopsku, po gorzôle, ale coby zarôzki ci ze lazarytu glingali? Ciepnōłech dyć cedzitko na widołki i biera sie coby jakisik ōmszlag sie na łeb prziflostrować. Drrr, drrr, drrr... zasik telefōłn. – Halo, halo! Klinika ...? – A dyć dejżysz ty pierōnie pokōj ze tōm klinikōm, bo kejbych cie scopiōł, miôł sam cie przi sia, to jakbych cie prasknōł bez pysk, to byś sie na isto swojimi szłapami deknōł!!! I juzaś gichnōłech cedzitko na widołki. Kwilka pokōj. Możno ci już niy bydzie cowieka tyn diosecki łochyntol szterowôł? Możno udo sie mi trefić zeltrōwkōm do szolki, coby chocia ździebko do tego chyrtōnia nakidać podwiyl niy lajstna sie sznapsa ze piwym. Drrr, drrr, drrr ... biera ta suchôwka i już kca gizdowi nazdać choby świni do grotka aże suchōm a tu Bercik zachrapociałym głōsym, sztimōm choby tyn côłki Armstrong gôdô: – Ojgyn, niy łodkłodej, doczkej kwilka. Jô cie ino kciôł spytać eźli szlukniesz jakigosik maluśkigo ... „klinika”?