San Escobar...

Czôs na ymigracyjô. Nō ja, zituacyjô, we jakij sie znôjdujã niy łostawiô mi srogigo wybōru, tōż tyż wybiyrŌm sie na wyspy San Escobar (abo nikej inksi gôdajōm: Hula-Gula). Polsba bōłaby niywōntpliwie gryfnistym landym, szykownistym krajym, kejby niy... Polôki. Kraj, we kerym primitiwnô, na isto niywybildowanô, za to ryligijnie indōktrinōwanô, mylōncô patrijōtyzm ze nacijōnalizmym myńszōś, rzōńdzi niyporadzōncōm sie dogôdać bali wa tak ważnyj sprawie, jak prociwstôwianie sie tymu ciaradajstwu wiynkszōściōm, to blank niy moja bôjka. Łod 1989 roka biera udziôł we wszyjskich welōnkach, niy musza cheba dodôwać, iże nigdy niy welôwôłech na żôdne „pisopochōdne”, ani inksze prawicōwe fōrmacyje. Zawdy starôłech sie trzimać kajsik we pojstrzodku zdrōwygo łozsōndku, nale cosik takigo jak zdrowy łozsōndek we Polsce blank niy istniyje, balnk niy fōnguje. Sōm niydōśgłe, wziynte jednōstki, nale łōnych głōsy tracōm sie kajsik we łotôczajōncym nôs zewszōnd smrōdzie, capiyniu przepôłniōnygo „pisuara”, przepôłniōnygo aptrytu i klangu kōściylnych glokōw, zwōnōw... Te, kere niy pokwanckali sie na welōnek, bo pogorszyli sie na paryjô rzōndzōncô, na złōś starce łodmrōziyli se dakle. Żôl ino, iże bez łōnych ciyrpiōm skuli łodmrōżyniô tyż i te, kere ruszyli dupska, bo zdôwali se sprawã ze zagrōżyniô, jake nŏs czekô, kej PiS dōjńdzie ku włôdzy. Cepiate, ćmiylōwate spōłyczyństwo podało tã włôdza Kaczyńskimu na tablecie, a terôzki sztrekuje „larum”, larmuje, bo stôło sie to, co kôżdy myślōncy czowiek bōł w sztandzie przewidzieć. Gupi Polôk przed szkodōm, a jesce gupszy po szkōdzie, a nôjgorszyjsze, iże zmōndrzeć sztyjc i jenym ciyngym niy poradzi. Kraj, we kerym szerygōwy poseł, deputyrōwany sprawuje fakticznô, richticznô włôdzã, a niy ponōsi za nic łodpōwiydzialnōści, kaj hagysztolc (stary kawaler) ze kotym, we łotōczyniu poprzeblukanych we sztikowane tisztuchy i gardinki pajacōw, łoczadziôłych łod kadzidła a ku tymu jesce wymôchiwujōm krziżami sekciôrzy, deciduje ło lōsie polskich kobiyt. Psychōpata we łotoczyniu niykōmpytyntnych gōwniôrzy, kerzy poniżajōm zasużōnych stopniym a stażym oficyjerōw Wojska Polskigo, to niy moja blan rzeczywistōś. Niczego tak mi niy ma żôl, jak tego, iże uwiyrzōłech letkowiyrnie, gupio jak fōnt kudłōw, iże we Polsce moge być nōrmalnie, chocia piyrsze zimptōmy po zwekslowaniu zizdymu byli wyrazito niypokojōnce, prezidynt prōwadzōncy sie pod parza ze kkapelŏnkym po syjmie i wkludzynie religiji, katychezy do szuli bōło pōważnym łostrzyżyniym, co kraj lyjzie we złym kyrōnku. Dzisiôj widać kany zelejźlichmy, miało być, jak przed wojnōm i je jak przed wojnōm, przekludzōno same nôjgorszyjsze mustry, sztandardy, ̶ nacjōnalizmus, antysymityzmus, rasizmus a fanaticzny katolicyzmus. Pobōżnōś na parada, te, co moreśnie klynczōm we raji, łostanōm dopuszczōne do tisza pańaskigo, rest mô przesrane. Wkarowali my sie ze jednyj niywōli we grugô, tōm razōm po dobryj wōli. Niy szibna czasu i niy sprawiã fyjlerōw, niy mōm terôzki inkszych szanzōw na ymigracyjô, krōm duchōwyj, tōż tyż uciysznie i we hopsach pociōngna wartko na przepiykne wyspy San Escobar, lebo Hula-Gula, kere za sprawōm mijij umiyłōwanyj zatiriczki Marijki Czubaszek, stôli sie srōniyniym we czasach PRL-u i stôwajōm sie terôzki łostatniōm deskōm retōngu dlô zdeszpyrōwanych nikej jô, dlô kerych za niyskoro je na to, coby napoczynać łod nōwa we inkszym nōrmalnym świycie... tōż tyż, moje Wy roztomiyłe, trefiōmy sie po drugi zajcie zdrzadła.