Walyntynki...

https://www.youtube.com/watch?v=BgDbABDTS7w&t=69s Wiycie! Idōm „walyntynki”, teli modziokowy fajer, kery je ci terôzki łod poruch lôt we mōłdzie. Jô, to te „walyntynki” na isto festelnie niy ciyrpia ale sam u nôs i niyftore stare knakry, zwiykowane zubry napoczynajōm już tyż bamōńcić. I tu mi sie spōmniôł jedyn fal jece ze łōńskigo roka. Kejsik ci sam u mie na plantach zicli sie trzi stare purty i napoczli ci sie łozprawiać roztomajte gyszichty ło tym, jak to bōło za starego piyrwyj. Na łostaku łozwoł sie jedyn, kerego skuli tego, co sie niy goli, mianujōm Cicikiym. – Suchejcie chopy, te wasze jamrowanie na stare dziyje, to je na isto gôdka ło dupa łoztrzaś. Jô, fajrowoł łōńskigo roka te moderne „walyntynki”. – A dyć Cicik niy gupiyj! Tyś fajrowôł „walyntynki”. Ty, taki stary pierdoła łopowożōłeś sie zadôwać ze modziokami, możno jece ze modymi dziołchami? – pyto sie niydowiyrzajōnco Antek Pikulik. – Ja, jô fajrowôł te „walyntynki” tela, coch niy pomiarkowôł jako to tyż je łoszkliwô ta niymoc, kierô mianujōm sklerōłzōm. – Chopie, co ty to tyż sam terôzki fandzolisz i kuplujez „walyntynki” ze sklerōłzōm? – Baji, to bōło tak – napocznōł Cicik. – Jakoś tak łōńskigo tydnia spichnōłech sie na plantach przi knapszafcie ze takōm jednōm fest szykownōm dziołchōm; nō możno niy bōła takô już modo, ale dosik wizgyrnô, grajfnô i miała ci tyż wszyjsko, co przinoleżi przed sia i za sia. Ino tela, co miała ci rzić jak za staryj Polski kōmoda. Zagôdôłech ci ku nij i jużcić po jakisik kwilce napytołech ci jōm dō mie do dōm. – Niy wiyszej nōm sam nudli – gôdô na to jedyn ze tych kamratōw – na isto tak bōło? Niy kminisz nôs sam? – Nō ja! Przikwanckołech ci jōm do sia, zaciōngech zanawiyski i wszyjskie sztory, rozhajcowołech we żeleźniôku, bo to przecamć bōł luty, narychtowôłech ci już skorzij świycki, dwa lampusy i flaszka wina. Hornyli my sie po jednym. Zrobiôło sie ździebko gorko, toch jōm ci beztōż napoczōn seblykać. – Ło sto pierōnōw, niy kmiń nōm sam – niy umi strzimać tyn piyrszy kamrat. – I co bōło dalszij tam u cia? – Anō, tak po lekuśku nalołech jece po jednyj glasce wina i biera sie dalij do seblykaniô. – Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łosprawiać? Musisz to wlyc choby gumin, choby bachory ze łolejym ? – gôdô tyn szusowaty drugi kamrat. – Po leku chopy, wszyjsko podle raje. Nō, tōż seblykōm ci jōm, polywōm, zaś seblykōm, zaś polywōm, i zasik seblykōm, i zasik polywōm, i kej żech już bōł przi cycynhaltrze, biera jōm pieślawo i opaternie pod parzã, i smyczã ci jōm ku tyj mojij srogij zofie. – Jerōnie ! Ty to ci môsz ale ruła. Dyciś przi cia idzie mory chycić. Dugszij ji niy poradzisz seblykać ? – to tyn piyrszy. – Nō, kej żech jōm już dostôł na ta zofa, biera sie za bistynhalter i grajfuja do batkow. Jece bździnka i ... mōm ci już jōm ganc sago. Nō, tak jak ci jōm sōm Pōnbōczek stworzōł. – Chopie, jô sam ło rozum przińda przi tobie – pado napôlōny tyn drugi. Gôdej drapko cōżeś to tyż śniōm machlowôł dalszij ? – Anō, ... tu ci sie pokôzała ta moja sklerōłza. ..... – Możecie sie forsztelować taki fal ? ... Dyciech do imyntu przepōmnoł co sie robi dalszij !!!