Jedyn nasz kapelónek musiôł pójńść do dochtora, do „dermatologa”. Tyn dochtór go łobadôł, łobklupôł i stôwiô diagnółza:
– Wiycie kapelónku, jak by to wóm pedzieć, chyciyliście ksiynżoszku łoszkliwo niymoc wenerycno!
Kapelónek zrobiół sie szarłatny na fresie i napocznół sie jynkać:
– Nó ja, tak jakosik trzi tydnie tymu nazôd jedna modo dziołcha kómpała sie sam we tym rybniku kole fary, kaj zawdy pływajóm moje kacyce. Róncz moja farno gospodyni uparszczóła mi jedna kacyca i pewnikiym łod tego sie to wziyno ...
– Nó, możno i ja – przikiwnół dochtór. – Ale musza wóm ksiynżószku pedzieć cobyście nastympnym razym na widołka nacióngli ... kóndóna ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl