Niymoc

Kiejsik tak na łodwieczerz zicli sie trzi stare zubry kole lazarytu na gylyndrze trowniola i zacli fandzolić ło jejich choróbskach. Mieli przi sia kista piwa, to jużcić im sie i na isto fajnie beblało.
Jedyn durch wajôł, iże mô ciyngiym hercklekoty i kiej ino musi tómpać na szczworty sztok abo dyrdać piechty na miasto, to sie zafucy nikiej damfmaszina i dychô choby przitargôł na góra połno kabza gywichtów.
Drugi zasik jamruje, iże łón mô rojmatyka. Szłapy go targajóm jak sto diosków a grace mu powykróncało tak, co już niy poradzi achtlikiym do gymby trefić. Do kupy mo jesce heksynszus.
– Tyż mi wielgie mecyje – pado tyn trzeci – kiery bez côłki czôs nic niy chalatôł ino pozornie suchôł. Te wasze stynkanie jes na isto ło dupa łostrzaść. Jo ci móm dziepiyro srogô niymoc przi kieryj te wasze, to je pinkel na kicholu, małe piwo a kiere sie to choróbsko sklerółza mianuje.
– Niy fandzol – pado tyn piyrszy – cóż ci tyż to je za niymoc ?
– Baji, to je tak – napocznół tyn istny łod tyj sklerółzy. – Jakoś tak łóńskigo tydnia spichnółech sie na plantach przi knapszafcie ze takóm jednóm fest szykownóm dziołchóm; nó możno niy bóła tako już modo, ale dosik wizgyrnô, grajfnô i miała ci wszyjsko, co przinoleżi przed sia i za sia. Zagôdôłech ku nij i jużcić po jakisik kwilce napytołech ci jóm dó mie do dóm.
– Niy wiyszej nóm sam nudli – gôdô na to tyn drugi – na isto tak bóło ?
– Nó ja! Przikwanckołech jóm do sia, zacióngech zanawiyski i wszyjskie sztory, rozhajcowołech we żeleźniôku, narychtowôłech świycki, dwa lampusy i flaszka wina. Hornyli my po jednym. Zrobiôło sie ździebko gorko, toch jóm ci beztóż napoczón seblykać.
– Ło sto pierónów, niy kmiń nóm sam – niy umi strzimać tyn piyrszy. I co bóło dalszij tam u cia?
– Anó, tak po lekuśku nalołech jesce po jednyj glasce wina i biera sie dalij do seblykaniô.
– Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łosprawiać? Musisz to wlyc choby gumin, choby bachory ze łolejym ? – gôdô tyn szusowaty drugi.
– Po leku chopy, wszyjsko podle raje. Nó, tóż seblykóm ci jóm, polywóm, zaś seblykóm, zaś polywóm, i zasik seblykóm, i zasik polywóm, i kiej żech już bół przi cycynhaltrze, biera jóm pieślawo i opaternie pod parzã, i smyczã ci jóm ku tyj mojij srogij zofie.
– Jerónie ! Ty to ci môsz ale ruła. Dyciś przi cia idzie mory chycić. Dugszij ji niy poradzisz seblykać ? – to tyn piyrszy.
– Nó, kiej żech jóm już dostôł na ta zofa, biera sie za bistynhalter i grajfuja do batkow. Jesce bździnka i ... móm ci już jóm ganc sago. Nó, tak jak jóm sóm Pónbóczek stworzół.
– Chopie, jô sam ło rozum przińda przi tobie – pado napôlóny tyn drugi. Gôdej drapko cóżeś to tyż śnióm machlowôł dalszij ?
– Anó, ... tu ci sie pokôzała ta moja sklerółza. .....
– Możecie sie forsztelować taki fal ? ... Dyciech do imyntu przepómnoł co sie robi dalszij !!!