Rōłzczasu jedna baba wypuściyła sie na szykownisty ausflug do Indiōw. Tam miała przileżitość łobejzdrzeć takigo ichniego „zaklinacza” szlangōw, kery grŏł jakosik melodyjŏ na piscŏłce a przed niym szpanowała sie i przeginała sie srogŏ krŏlewskŏ kobra. Baba dowiedziała sie, iże ta piscŏłka poradzi podniycić kŏżde podane na ta szlanga stworzyni. Wartko tōż tyż uzdała, co sie takŏ piscŏłka na szlag lajstnie, coby jōm wyprōbować we chałpie, bo jeji starymu jakosik tyn jego chopski interes ustŏł już sie sie szpanować, ustŏł fōngować jak przinoleżi. Tyn płanetnik, tyn zaklinŏcz festelnie ale sie tŏrżōł, jarmaczōł, ale kej szafnōł blank dobrŏ cyna, to zarŏzki niy ino skalōł babie ta piscŏłka, ale nauczōł tyż ta baba grać włŏściwŏ melodyjŏ.
Baba wrōciyła sie do dōm we pojstrzodku nocy. Blank cichuśko wlazła do izby i łoboczōła, iże tyn jeji chop śpi. Niy cuciōła ci go ino wyjmła ta swoja piscŏłka i napoczła cichuśko na łōnyj grać. Po jakisik kwilce sztepdeka dyrgła, a zatym napoczła sie po maluśku, opaternie unōsić, sztrekować corŏzki wyżij i kolybać sie na wszyjske zajty. Po jakimsik czasie baba niy strzimała, niy zdziyrżōła, ustała grać, ściepła prziłodziynie, serwała ze tego chopa ta sztepdeka i uwidziała naszpanowanygo, chne myjtrowygo... bandwurma (tasiymca).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl