Riter...

Rōłzczasu jedzie se jedyn riter na kōniu, zaziyrŏ, a sam we łoddali – turm, takŏ srogachnŏ wiyża.
Nō, kej jes turm – medikuje tyn riter – to pewnikym bydzie jakosik gryfnŏ ksiynżnicka. Jak jŏ byda przejyżdżŏł to tyż łōna pewnikym wyjzdrzi bez łokno, a kej wyjdrzi tōż tyż pewnikym spytŏ:
– Sztramski riterze! A kaj to tyż jedziesz?
a jŏ łōnyj łodrzykna:
– Kaj jada, tam jada, nale podupczyć, to bych rŏd podupczōł.
Riter, festelnie rŏd ze swojigo plyjnu, chutnie, chyntliwie sztartnōł ku tyj wiyży. Jednakowōż, kej już przejyżdżŏł, ta ksiynżnicka niy wyjzdrzała bez łokno. Tyn riter napocznōł medikować:
– Pewnikym tyn mōj kōń niy za tela dobrze sie prezyntowŏł, a i pewnikym tyn mōj rynsztōnek tyż niy za tela blyskŏ, mechci sie.
Niy kciŏł ale przetyrmanić, popśnić tak gryfnego plyjnu, tōż tyż tyn riter wrōciōł sie nazŏd, coby jesce rōłz przejechać wele tyj wiyży. Wypucowŏł i uczosŏł kōnia, swoja zbrōja tyż wyglancowŏł i medikuje juzaś: Nō, terŏzki jak byda przejyżdżŏł kole tego turmu ta ksiynżnika na zicher kuknie bez łokno i spytŏ sie mie:
– Sztramski riterze! A kaj tyż to ty jedziesz?
a jŏ łōnyj wartko łodrzykna:
– Kaj jada, tam jada, ale podupczyć, to bych rŏd podupczōł!
Przejyżdżŏ wele wiyży i juzaś nic. Pewnikym fōrt i jednym ciyngym niy za tela dobrze sie prezyntuja – medikuje tyn riter. Zaciepnōł tōż tyn na tego swojigo kōnia zdōbnŏ płachta, sōm zamōntowŏł fyjderpusz do swojigo chelmiska, wziōn dugo lanca i medikuje: Nō, terŏzki już na zicher, kej byda przejyżdżŏł wele turmu, to ta ksiynżnicka wyjzdrzi ze tego łokna i spytŏ:
– Hej! Sztramski riterze! A kaj tyż to jedziesz?
a jŏ łōnyj łodrzykna wartko:
– Kaj jada, tam jada, ale podupczyć to bych rŏd podupczōł!
Przejyżdżŏ tyn riter kole tyj wiyży, ta ksiynżniczka wyglōndŏ ze tego łokna i libeźnie ku niymu gŏdŏ:
– Sztramski riterze! A podupczōł byś mie, ja?
A tyn riter na ro:
– Podupczōł, niy podupczōł, ale... kaj jŏ jada???