Piestrzōnek...

Mosiek i Salcia trefiajōm sie we wywołanym kafyju.
– Nō ja! Miarkujm łōni, pōnie Mosiek, jŏ musza wōm na isto dać nazŏd tyn wasz piestrzónek zrynkowinowy, kerych łod wŏs panoczku dostała.
– A to po jakymu? – pytŏ Mosiek.
– Anō jŏ przaja inkszymu i niy moga łostać waszōm babōm. – łodrzykŏ Salcia.
– A ftōż tyż to je tym szczysnym wybrankym paniczko Salcia? – pytŏ Mosiek.
– A rzyknōm mi łōni, jake to tak prŏwdōm mŏ znaczyni dlŏ wŏs panoczku Mosiek? Niy kcecie cheba pōjść śniym na duaela, na „pojedynek”, prŏwda?
– Pōnbōczku brōń, kajtyż tam! Jŏ bych ino łōnymu kciŏł skalić tyn mōj... piestrzōnek!