Rōłzczasu jednymu dyrechtorowi potrza bóło nowygo arbaitera, pracōwnika. Kŏzŏł dać anónza do cajtōngōw a jejigo ludzie skorzij przeygzaminiyrōwali kŏżdego, ftory sie głōsiōł. Łostało łōnych, tych ci nŏjlepszyjszych – śtyruch. Nale tak prŏwdōm tego na zicher nŏjlepszyjszego uzdŏł dyrechtor przeygzaminiyrōwać sōm perzōłnlich. Zawołŏł tōż tyż łōnych do swojigo kabinytu, Uściylczł łōnych wele siebie i napocznōł sie jich ło bele co pytać. Piyrszego spytŏł tak:
– Co, poduk wŏs panoczku, jes nŏjgibciyjsze we świycie?
Tyn istny pomedikowŏł ździebko i gŏdŏ:
– To pewnikym jes.... pomyślónek, myśl. Przeca nic łōnyj niy poprzydzŏ, tyn pomyślōnek ganc ajfach już je!
– Nō, gynał – łodrzykŏ zadowolniōny dyrechtor i zarŏzki swrocŏ sie ku drugimu ze tym samym pytaniym:
– A mie sie zdo, co myrgniyńcie łokym – łodrzykŏ kandidat na byamtra. – Myrgŏ sie przecamć łokym bez cŏłki czŏs a bali tego czowiek ani niy zmiarkuje.
– Bardza dobrze – gŏdŏ dyrechtor i pytŏ zarŏzki trzecigo chopa ło te same.
Tyn miŏł wiyncyj czasu niźli te przed niym, tōż tyż narychtowŏł sie dugszŏ łodpowiydź:
– Nō, tōż tak. W chałpie mojigo łojca, kej sie wylejzie na dwōr przed chałupa, je srogi mur. Jes ci na niym knefel i kej sie go druknie, to we tym łoka mrziku zaszaltruje sie światło we cŏłkij dziydzinie, we cŏłkim posiedle. Tōż tyż mienia, iże niy ma nic gibciyjszego łod zaszaltrowania światła.
– Czyście, piyknie ‘eście to panoczku wyeklerowali łodrzyknōł dyrechtor i pytŏ łostatnigo, szczwŏrtego frica.
– Poduk mie panoczku, nŏjgibciyjszy je... drabszajs, znaczy sraczka.
– Co? Jakōż to? – pytŏ zadziwany dyrechtor.
– Ruła, pokōj panoczku, już tuplikuja. Widzōm łōni dyrechtorze, łōnegdaj źlech sie poczuł i wartko kacnōłech sie, pogzułech ku haźlikowi. Ale nimech sie spobōg, nimech sie pomyślŏł, niemech myrgnōł łokym, nimech zaszaltrowŏł światło... zesrŏłech sie we galoty!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl