Rōłzczasu jedyn klasowy kamrat pedziŏł Hanyskowi, iże wypokopiōł fajnisty, wercity szimel na tryźniynie, na wymuszanie majoryntnych , dorósłych ludzi:
– Hanysku! Gŏdŏsz ino tela: „Znōm cŏłkŏ prŏwda” i kŏżdy dorōsły fimluje, gupieje, bo na zicher mŏ jakosik tajymnica, keryj niy kciŏłby ujawnić, ukŏzać... Łozgzukany stopierōńsko Hanysek uzdŏł, co wyprōbuje ta świyżo szafniyntŏ wiydza w dōma. Prziszŏł ku mamulce i pedziŏł:
– Znōm na isto cŏłkŏ porŏwda!
Erbnōł cŏłke 50 złociokōw.
Łocałbrowany pogzuł wartko ku łojcowi i tyż rzyknōł:
– Znōm cŏłko prŏwda!
Łod łojca erbnōł 100 złociokōw, ale pod warōnkym, iże niy rzyknie nic mamulce.
Łozkokocōny jesce barzij uzdŏł, co wyprōbuje tyn szimel na jakimsik cudzym. Trefiōła sie przileżitōść, kej briftryjger prziniōs poczta.
– Znōm cŏłkŏ prŏwda! – pedziŏł ze fałesznym uśmiychym Hanysek.
Briftryjgez zblŏd, zatym poczerwiyniŏł, ciepnōł brify na ziym, rozpostrził rynce i łozrzywniōnym głōsym wyszeptłŏł:
– Tōż synek, uściskej... tatulka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl