Jedyn istny miŏł ci srogŏ utropa ze – jak to mōndroki gŏdajōm – potyncjōm, znacy sie, niy zawdy mu tyn ciulik stŏwŏł, kej bōło potrza. Brŏł roztomajte medikamynty, ale nic mu niy poradziōło hilfnōńć, nic mu niy spōmŏgało. Załōmany, zdeszperowany poszŏł do maściorza i poprosiōł ci go ło hilfa, ło jakiesik spōmożyni. Tyn maściorz, tyn kwakzalber przepisŏł mu takŏ tajymnŏ afrikanerskŏ szpecyjŏ.
– Trza łyknōńć jedna pila – tuplikowŏł – a kej przijńdzie już do dupczyniŏ, trza wrzesknōńć „hop” i bydzie ci chopie ciulik stŏł jak we śniku tak dugo, jak ino bydziesz kciŏł.
– Nō, a kej jŏ już byda kciŏł zrobić szlus ze dupczyniym? – pytŏ tyn istny.
– To je blank ajnfach. Styknie pedzieć „cicho” i wszyjsko sie wrōci do normy.
Uradowany, łocaubrowany chop lajstnōł sie trzi take pile, bo byli łōne festelnie geldowne i pogzuł wartko do chałpy. Już na hulicy uzdŏł, co wyprōbuje tyn nowy medikamynt. Łyknōł jedna pila i wrzesknōł „hop” a tyn jejigo maluśki ciulicek rozcharatŏł mu galoty i zrobiōł sie srogi jak palica. Chop muknōł „cicho”, zatym, za jakisik łoka mrzik łyknōł drugŏ pila, bo już bōł chnetki kole chałpy i pogzuł dalszij. Na łōnego niyszczyńści na bauplacu arbajtery ladowali cegły na lastauto i wrōłz pōmŏgali se krzikym: „hej hop!”.
Juzaś mu sie tyn ciulik sztreknōł i chop tyż zarŏzki musiŏł muknōńć „cicho”. Łostała mu ino jedna, jedzinŏ pila, tōż tyż już niy powożōł sie jij społyknōńć podwiyl niy znod sie we chałpie. Kej uwidziŏł swoja babeczka jak fyrtŏ, uwijŏ sie po kuchyni poczuł taki srogi gyfil, poczuł takŏ chańdź na dupczynie, iże łyknōł wartko ta łostatniŏ pila, zakrŏd sie ku babie łod zadku i wrzesknōł:
– Hop, hop!
A jego babeczka na to:
– CICHO, cicho bydź ty łoszkliwcu, bo mi dziecka pobudzisz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl