Motorcykel....

Pŏra tydni tymu nazŏd przikludziyli sie do Piekor dwa chorzowskie elwry: Achim Bregula i Bercik łod Majzlinyj na pōńć. Łamżōm tak po tych Piekarach, deptajōm i łoroz ci uwidzieli kole „Domu Kultury” motorcykel ze przikuplowanōm prziczepōm, takim motorcyklowym anhyngerym. Achim ze Bercikiym tak ci gawcōm sie na tyn motorcykel, kukajōm ze kŏżdyj zajty, i kej już spokopiyli, co chop łod tego motoradu słepie kajsik we szynku i za gibko niy wylejzie, Achim gŏdŏ do Bercika:
– Te, Bercik wiysz ty co? Pōdź, sjadymy sie na tym pierōństwie.
– Cōżeś ty blank łogup? Jak to sie sjadymy, kej my blank i do łostatka niy wiymy jak tyn dinks fōnguje?
– Dej pokōj Bercik, jŏ tam zawdy sie dōm w dupie rady, przecach je ślōsŏrz i niy take fizymatynta żech bajstlowŏł!
Nō, tōż jak pedzieli tak zrobiyli. Achim siednōł na zic tego motorcykla a Bercik fuknōł do prziczepy. Achim pomachlowŏł, połōnacōł tymi kneflōma, wajchami, maszina zawyrcała, drzistła smyndym i poszli... Przekulali tak dobre pŏranŏście kilomyjtrōw, aże sam do nŏs na Pnioki i łoroz motor zdech, maszina blank sztopła, zabrymzowała. Bercik zafucany, usiotany, zgrzōny jak sto dioskōw, blank ci dychu niy poradziōł łapnōńć.
– Bercik, co to? Zmochanyś jak sto pierōnōw, jeżeś blank ab, chobyś siedym tōn wōnglŏ ściep do pywnice?
– Ło ty giździe, ło ty pierōński łoszkliwcu, łochyntolu, a coby cie sam zarŏzki pierōn ze światłygo niyba szczelōł! Taki ze cia kamrat. I jesce sie choby ipta pytŏsz co mi sie stało? Przeca we tyj dioseckij prziczepie niy bōło spodka, niy bōło zoli i... beztōż bez cŏłkŏ drōga ze Piekor aże sam na Pnioki musiŏłech piechty pyndalować. A ty lōmpie, strupie diosecki chobyś blank łoguch bez ta drōga!