Wiyś. Zapuszczóne, chudobne łobyńście. Prōzne nikej fōjtowski miech po świyntym Mŏrcinie gospodŏrze. Ze dōmowygo howadła łostŏł ino głōdny kokot, pies i kot. Zicle sie łōne na łodwieczerz pod izbōm i smŏwiali sie:
Kokot...
– Niy ma co kurwa sie certolić. Jutro ło rozwidnioku wykludzōm sie do inkszyj dziydziny. Samtukej niy ma ziŏrna, niy ma kurōw, kurwa nic niy ma. Niy ma po kim deptać...
Kot...
– Jŏ tyż ida kajś indzij! Niy ma ziŏrna, niy ma myszōw. Niy ma krowy, niy ma mlyka.
Pies...
– A jŏ doczkōm jesce pŏra dnioszkōw!
Na to kokot i kot wrōłz:
– A ty co? Łogupnōłeś do łostatka?
Na to pies ze rułōm:
– Wczorej na łodwieczerz słyszŏłech, jak gospodŏrz gŏdŏł ku gospodyni: Jesce pŏra dni takigo głōdu a bydymy chuja cyckać naszymu Szarikowi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl