Rōłzczasu jedyn istny, Jorguś mu bōło na miano, gzukŏł, swadźbiōł sie bōł ze fajnistōm kochankōm, kej usłyszŏł, iże autok jeji chopa wjyżdżŏ na auffart, na drōga dojazdowŏ jejich chałpy. Wartko łapnōł swoje prziłobleczynie i wyfuknōł na dwōr bez łokno, chocia na dworze stopierōńsko siōmpiōł dyszcz. Tref kciŏł, iże hulicōm razinku leciŏł maratōn. Jorguś nic, ino dlŏ niypoznaki przikuplowŏł sie ku tym biegŏczōm .
– Te, chopie! Ty zawdy locesz po sagu? – spytŏł ci go sie jedyn śnich.
– Anō, zawdy! – łodpedziŏł Jorg. – Czuja sie wtynczŏs na isto wolny, a wiater przijymnie chłōdzi moja skōra.
– Te, chopie, to po jakiymu tyrŏsz ze łachami pod parzōm? – niy dŏł pokōj tyn dociyrny kamrat.
– Anō, bo po skōńczōnym dałerlaufie moga sie na doczkaniu łoblyc we czyste i suche łachy. – wytuplikowŏł cufalowymu kamratowi Jorg.
– Te, chopie! – pytŏ dalszij tyn istny. – A ty zawdy locesz po hulicy ze kōndōnym na ciuliku?
– Niy... ino kej siōmpi dyszcz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl