Rōłzczasu umrziło sie jednymu inżiniyrowi i poszŏł ci łōn do piykła. Wartko ale napocznōł ci mu zawŏdzać niski poziōm życiŏ we piykle i napocznōł ci łōn projyktōwać i bajstlować roztomajte zrychtōwki, usprawniynia. Po jakimsik czasie mieli ci już tam we tym piykle klimatyzacyjŏ, haźliki ze szpilōngami i roltrepy a sōm tyn inżiniyr stŏł sie festelnie wywołanym cowiekym we piykle. I rōłzczasu Pōnbōczek glingŏ do Lucypera i pytŏ łoszydliwie:
– Te, Lucyper, a jak tam u wŏs na dole?
– He, he... zajebiście, mōmy „klima”, haźliki ze szpilōngami, słody... ruchōme słody, i tak do łostatka żŏdyn niy miarkuje ze czym jesce tyn nasz inżiniyr samtukej wyskocy! – łodrzyknōł tyn dzioboł.
– Co? Mŏcie ta u wŏs inżiniyra? To jakiesik szajsniyńcie, jakisik fyjler. Tyn chop nigdy niy powiniyn trefić tam na dōł. Mŏcie go zarŏzki poswać go sam dō mie, na wiyrch! – pedziŏł wnerwiōny Pōnbōczek.
– Pōnbōczku! A zapōmnij ty ło tym. Tyn inżiniyr wszyjskim sie samtukej nōm podobŏ. Jŏ go sam dlŏ sia zatrzimuja!
– Mŏsz go w te pyndy poswać sam dō mie do niyba! A kejbyś tego niy zrobiōł to cie zarŏzki pozwia do gyrichtu, miarkujesz?
Tyn Lucyper sie ino żadnie lachnōł, żadnie łoześmiŏł i gŏdŏ:
– Ja, ja. Jŏch ino je ciekŏw skany ty Pōnbōczku weźniesz juristōw i inkszych hadwōkatōw, kej – jak miarkujesz – wszyjske tyż ci siedzōm... u MIE?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl