Bōło to jakiesik pŏra tydni tymu nazŏd nałōnczŏs ausrajzy we gōry. Bōło nŏs pŏruch we autoku. Wszyjske jak przonŏleżi do porzōndku. Nō, chnet wszyjske – krōm „modego”, ftory wrŏcŏł do zdrowiŏ po cŏłkonocnym gyburstaku.
Pauza we naszyj rajzie. Jakosi niysrogŏ dziydzina. Doś podrzyndnŏ kaczma, takŏ tanc-buda nafolowanŏ chnet do łostatka „lokalnym folklorym”. Dwie izby. Siedzymy we jednyj śnich, szlukōmy pomaluśku kafyj, a mody we festelnym stanie niyważkōści przelywŏ sie ze stołka na tisz i mamlo plastikowy tisztuch.
Łorŏz do szynku wparzōł jakisik bykol, paker we ludowym prziłobleczyniu ... taki, wiycie – cwaj mal 150 kilo. Ślypia przekwiōne, blank choby u angory. Lŏtŏ miyndzy tiszami choby gupi i wrzescy:
– Chudy! Chudy! Kajżeś ty kurwa mać je?
Zetwało to kwilka. Chop corŏzki barzik wnerwiōny, łobŏlŏ szynkowe stołki, sznupie pod tiszami eźli tam możno tyn chudy sie niy zadekowŏł. Ludzie letko wylynkniynte, łozprŏwki ucichli. My tyż stojymy ło to, coby niy wlazować łōnymu we ślypia – przeca blank niy miarkujymy samtyjszych zwykōw.
Łorŏz mody sie budzi. Ze zadziwiyniym łozglōndŏ sie naobkoło (łostatnio bōł przecamć we autoku), wystawiŏ graca w kyrōnku drugij izby i wołŏ cosik we tym napranym widzie. Zatym juzaś prasknōł pycholym – jak to śpiywŏł Wiesław Gołas – we „kotlet schabowy, paniyrōwany”.
Tyn łozeźlōny paker kwilka medikuje, zatym drab gzuje we skŏzanym kyrōnku i wrzescy choby go ze skōry łobdziyrali:
– Chudy! Chydyyyy...!
My we letkij dziwocie. Decyzjŏ... wartko sie wykludzōmy samstōnd. Kōntman moge niy być rŏd ze naszyj hilfy. Krōtke smōwianie sie, fto smycy modego do autoka, fto łostŏwo coby zabulić. Sztartujymy we łoka mrziku ...
Łorŏz tyn bykol wkarowŏł nazŏd do tyj naszyj izby. Smycy ci jakigoś istnego za szkrawitel. Łozglōndŏ sie fest nerwyjs naobkoło. Ujzdrzŏł modego. Napoczynōmy we panice śmiatać. A tyn bifel ciepie ku nōm:
– Dziynki! Chopie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl