Przi szynkwasie siedzi naprany jak belōwa chop i medikuje:
– Mōm już pŏłnŏ rzić. Jeżech w trzi dupy naprany... Ida ku dōmowi.
Prōbuje sie sztreknōńć, ale wrōłz bechnōł ło zol. Medikuje dalszij:
– Dobra, doczōłgŏm sie ku dźwiyrzōm i sprōbuja sie sztreknōńć już na hulicy.
Wylazuje na hulica, prōbuje sie wkletrować na parkōmetr ale juzaś prasknōł pycholym na zol. Dalszij medikuje:
– Dokulwitōm sie do tamtygo murka i juzaś sprōbuja.
Kletruje sie na murek, ale juzaś padnŏł na sztreka. Na tyn sōm szimel, fōrt i jednym ciyngym, podarymnie prōbuje sie sztreknōńć i jakosik na łostatku doczōłgŏł sie ku chałpie. Opaternie, coby niy łocucić swojij staryj, wlazuje do swojigo prykola.
Ło rozwidnioku łōnego starŏ cuci tego istnego ze sztrofowaniym:
– Słepŏłeś giździe?
– Ale, kaj tam, moja ty roztomiyło! Jŏ bych słepŏł?
– Nō, razinku telefōniyrōwali ze szynku, coby ftosik łoedbrŏł twōj wōzyk dlŏ inwalidōw, dlŏ niyporadōw.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl