Siedzymy sie we szynku przi ladze piwa i sznapsie wrōłz we naszyj zwykowyj hōrmiji, nō i do kupy ze jednōm cudzōm... znajōmōm znajōmyj...
Cŏłkŏ czelodka niy znała tyj „nowyj”, ale jakoś blank niy nŏjgorzij nōm sie gŏwyńdziyło. Tymaty byli roztomajte, aże we kerymś ci tam mōmyncie kamrat poasiōł sie, iże kce sie lastnōńć koło. Wszyjske – nō, ja... to fajniście... przeca trza deczko dlŏ zdrowiŏ pojyździć na kole... i take tam bla, bla, bla...
Na to wszyjsko ta Nowŏ:
– Jŏ tyż musza sie lajstnōńć koło!... Nigdych niy miała swojigo, włŏśnygo koła... Zawdy po kimś... Zawdy. Bali niy miarkujecie jake to je mierske, kej sie na to gawcy ze perspektiwy lŏt....
Cŏłke kamractwo... blank we sztichu... nō, bo jak tak idzie bez cŏłke życie niy mieć swojigo koła?
– A na kōmunijŏ tyż ci tego koła niy sprawiyli?
– Niy...
– Nō, tōż niyzgōrszŏ zgłoba... A cōżeś ty dziołcha erbła łod łojcōw na ta twoja kōmunijŏ?
– KUCYKA! Takigo maluśkigo „pōny”...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl