Dupa abo... rzić...

Dzisiôj połozprawiómy ździebko ło ... dupie. Ja, bo to tak ino sie zdowo, iże ło tym niy idzie gôdać, że to niy lza we dobryj asiście. Ale to niy jes tak blank do łostatka prôwda. Nó, tóż jadymy podle raje:
– Dupa wypokopiół, wysztudiyrowôł ruski sztudyrok Wołkow. Beztóż tyż zawdy godómy: „dupa Wołowa”.
– Inksi juzaś twiyrdzóm, iże dupa wynôlazła jedna frela, kiero sie Marynia mianowała. Skuli tego tyż te istne łozprawiajóm ciyngiym ło dupie Maryni.
– Dupy ale pewnikiym niy wysztudiyrowoł nyjger, bo przeca gôdô sie dupa bladô.
– Trza sam terôzki pedzieć, co dupa połni ważnô róla we fizyce, we ruchu łobrotowym. Przeca wszyjsko, jak chopy miarkujecie, krynci sie i fómluje nałobkoło dupy.
– Dupa bedinuje aji do przekazowaniô bezzglyndnych zignali niysłównych. Przeca dobrze, gynał wycylowane świtniyńcie w dupã gryfnie dôwo ci do wymiarkowaniô, co tyż cowieik cuje dlô tego świtniyntego.
– Dupie idzie tyż aji dać skôzać ymocyje przichlybne, na tyn ci przikłôd dać dziubka w dupa.
– Dupa moge tyż być szmektnym lizôkiym. Szczyśnie, co niy wszyjskie sam u nôs sóm „dupolizami”, podlizkóma.
Uniwerzalnóść dupy nie mô łostatku, niy kóńczy sie na tym, jes łóna anó niywymównym koflikiym, kistóm: we dupie idzie mieć côłkie łosoby, a bali i côłkie spółycznóści.
– Dupa posużić moge niyrółz za szimel: mocka rzecy jes przeca do dupy, tym samym dupa społniô róla uniwerzalnygo mustra ze kierym sie idzie na sztich spuścić.
– W dupa (abo tyż po dupie) idzie nachytać. Dziôłanie te sztrabuje wiyńzi ymocyjónalne miyndzy łojcami a dzieckami. Króm tego dupa społniô róla zica, gôdómy przecamć: siednij sie na dupie, wdycki tyż ci z przidôwkiym byfyjli dopółniajóncych, ja na tyn przimier „[...] i siedź blank cicho!”
– Łokreślyni „dôwać (dać) dupy fónguje we dwiuch znaczyniach: erotycnym i wertujóncym, jednak symnóńć kogosik z dupy – ino we tym piyrszym.
– Idzie bali wachować swojã (abo kogosik inkszego) dupã, co ino sam potwiyrdzô ważnóść dupy we łotôczajóncym nôs świycie.
– „Jóńć sie czegoś łod stróny dupy” łoznaczô niyrichticzne podyńście, łod zadku, łod kóńca; dupa fónguje sam jako łodpowiydnik, zynónim łodwrótności.
– Dupa moge być haltrym, handgrifym, idzie sie przeca dziyrżić czyjiś dupy. I niy skazuje na brak równowôgi, ino na brak samodziylnóści.
– Dupa moge tyż skazować na cowieka, kiery jes cielepóm abo gryncbułóm i wteda gôdô sie na niygo: dupa w kraglu.
– A kiej cowiek citnie bez pożygnaniô, zabiyrô gracki i gymzi na swój plac, gôdô sie ło takim, co wzión dupa w troki.