Nic takigo sie niy stało....

Kiejsik przijechôł ci nazôd do Polski ze wywczasów dziydzic, srogi pón hrabia, taki Grof von Rotz. Jakiesik trzi miesiónce go niy bóło. Wteda jesce tyż niy bóło takij poczty nikiej dzisiôj i telegrafu. Posłôł ino nojprzodzij do swojigo majóntku, do jejigo dziydziny chopa, coby po niygo na banhof na isto przijechôł jejigo diner, służóncy, Hanys ze karytóm. Snadno, Hanys prziklechtôł sie na tyn banhow. Grof wylôz ze cuga, zicnół sie na zadnim zeslu, na zadnij stolicy we tyj karycie i tak ci napocznół:
– A rzyknij ty mi ino Hanysku, co tyż tam interesantnygo we tyj mojij wsi, we tyj mojij dziydzinie sie przidarziło, co idzie łod cia posuchać nowygo?
– E, tam. Nic takigo sie niy stanyło, tela ino, co nasz Azor kipnół, znacy zdech.
– Azor kipnół pierónie, padosz Hanysku. A to po jakiymu tyn nasz Azor kipnół? Co tyż sie jejimu takigo bóło? Przeca cheba niy ze starości, pra Hanysku?
– Niy, niy. Nic mu niy bóło, tela co sie padliny łobżar festelnie.
– Padliny sie łobżar, dôdôsz? Ale, jak to padliny, i kaj sie tyj padliny łobżar?
– Panoczku dziydzicu, to bóło wtynczôs kiej sie ta naszô łobora hajcła. Bydlynta, gadzina bóła we tyj łoborze i kiej sie napoczło hajcować, niy szło jeji wartko śnij wykludzić, no, i côłkie bydlynctwo na fest zgorało. A Azor prziszoł tam z rańca, wlôz, nażar sie tyj zgoranyj łowiynziny i skuli tego, padnół ze przeżarciô. A tak na isto, to sie nic takigo niy stało, niy, niy !
– Co tyż ty gôdôsz ? Łobora zgorała ? Abo możno ftosik jóm podhajcowół ?
– E, tam panie dziydzicu. Żôdyn łobory niy podhajcowôł, bo fto by tyż kciôł ta łobora podpolać? To ino łod stodoły tak duło i duło, cióngła ta flama i sie na łostatku ta łobora chyciyła. We łoborze zgorała naszô gadzina, Azor prziszoł z rańca, naćkôł sie tyj padliny, i zdech.
– Chopie! Jak to do sto Pikulików łod stodoły duło, cióngła ta flama? To, ta stodoła ftosik podpolół cy jak?
– A dyć fto by tam sie łopowożół ta stodoła podpôlić?
– Nó, tóż jak to? Jezderkusie! Sama sie zgorała, podhajcowała sie, lebo co ?
– Niy! Nó, niy. Kaj tam by sama sie podhajcowala i zgorała? Nó, bo to ino łode dwora tak duło, cióngło, tak tyn łogiyń szoł wartko. Łod dwora chyciyła sie ta stodoła, łod stodoły łobora, bydlynta sie zgorali, z rańca przikwanckôł sie Azor, nażar sie tyj padliny to i świtnół na amyn.
– Hanys ! Do sto pierónów. Jak tyż to łode dwora tyn łogiyń cióngnół ?
– A jużcić. Łode dwora duło na stodoła, ze stodoły cióngło na łobora, nó a we łoborze bóła gadzina, kierô sie na zicher popolóła, blank ci zgorała, Azor z rańca prziszoł, nażar sie tyj padliny, nó to i kojfnół ze przeżarciô.
– Nó, jakóż to, do pieróna kandego ? A fto tyż tyn nasz cołki dwór podhajcowôł ?
– Nó, a ftóż by sie tyż łopowożół nasz dwór podpôlać, panie dziydzicu?
– Tóż gôdej mi wartko jak to na isto bóło ?
– A dyć panie dziydzicu, to bóło tak. I gôdóm to nikiej u naszego kapelónka we suchatelnicy. Jak ci sie naszyj jaśnie paniczce dziydiczce, znacy sie, waszyj babie zemrziło i leżała ci na balaskach we truchle, to łoroz wparzół rajn Azor, łobsznupôł jóm, myrgnół ci tak gryfnie szwancym i tym łogónym wykopyrtnół, jedna świycka ze tych, kiere styrceli kole truły. Łod tyj świycki tyż chyciyli sie te balaski, łod tych balasek chyciyli sie wszyjskie szajbki we łoknach, a łod tych szykownych szajbków chyciyli sie w te pyndy gardiny. Nó, i na łostatku łod tych gardinów rozhajcowôł ci sie cołki dwór, nó i łod tego dwora łogiyń przecióng na stodoła, ze stodoły na łobora, gadziny niy szło ze tyj łobory wykludzić na plac, to tyż i blank do imyntu ci zgorała. Niyskorzij, ze rańca prziszoł Azor, nażar sie tyj padliny, nó i mu sie zdechło, kojfnół ci na amyn. Nale, króm tego, pónie dziydzicu, to na isto nic takigo ci sie u nôs we naszyj dziydzinie niy dziôło, nic sie niy stało.