Śnik....

Wiycie! Miôłech ci kiejsik śnik, gryfny śnik. Zdało mi sie, co juzaś jeżech we takim dôwniyjszym społyczyństwie, we takij nocyji we jakij żyli moje łojce i starziki. We społyczyństwie, kiere już dôwno poszło fórt, i to na isto na zawdy.
Gôdô sie, co piyrwyj bóło na isto lepszij. I ja, i niy. Zawdy cowiekowi sie zdo, iże jejigo mode lata byli lepszyjsze, inakszij sie żyło ... a możno to ino bóło to, co cowiek bół modszy, bół ło jakiesik dwadzieścia kilo wizgyrniyjszy, i co by tam jesce. Przeca zawdy sie spómino mode lata a niy te dwa, trzi abo i piyńć łostatnich, kiej już i na trzeci sztok procno jes wlazować, a i te dioseckie nece ze sprawónkami sóm corôzki ciynżyjsze chocia, ze drugij zajty, cowiek corôzki mynij moge sie we składzie lajstnóńć. Ja toć, bóło skorzij lepij abo i niy? To wszyjsko monej, jak na to wejzdrzić. Pewnikiym niy poradzymy już ze sia gôdać do porzóndku, dogadywać sie, rozmówić sie. Chocia ... terôzki mómy te côłkie moderne mobilnioki bez kiere rółz-dwa, w te pyndy mogymy wszyjskie klachy łopedzieć wszyjskim naobkoło, cy fto jes interesantny, abo i niy. Jô tyż móm tyn diosecki mobilniok ale biera go do gracy ino wtynczôs, kiej musza na isto dać znać, iże sie zniyskorza, abo kiej trza łobsztalować retóng ze waleskóm. A te mobilnioki we côłkości łobjimali nôs, i nasze kôżdydniowe życie, a dlô niyftorych – jakóż by inakszij – sóm ci na isto nôjważniyjsze. Kajby sie cowiek niy ruszół, kajby niy zwyrtnół – na banhowie, flugplacu, we zupermarkycie, we bance i cugu wszandy idzie trefić ludzi, – co jô gôdóm ludzi? – łochyntoli, kierzy bez tyn mobilniok łozprawiajóm ło swojich nôjintymniyjszych, takich łosobliwych zachach, falach, cufalach i ... durchfalach, i wrółz jesce poradzóm sprawiać se, kupować markwie abo i ziymiôki.
Wiela ze tych ludzi niy przijńdzie na to, niy wymiarkuje, iże wszyjskie naobkoło suchajóm tego, co tyn istny fandzoli. A możno tyż jesce jim to sprawiô jakosik frojńda, abo co? Drugda mi sie zdô, móm taki gyfil, wrażyni, co niyftore ludzie świadómie gôdajóm na tela gośno, coby jich kôżdy, fto styrcy wedle, móg jich gynał posuchać. Łod tego czasu, kiej pokôzali sie sam u nôs (i niy ino u nôs) na hulicach te mobilnioki idzie ucichtować corôzki wiyncyj ludzi gôdajóncych – tak by sie zdôwało – samych do sia. Dôwnij, jesce za blank starego piyrwyj, take gôdanie do sia bóło dziwokie, bóło to jakisik cudajstwo, wydowało sie niyrichtik, a taki ipta wyglóndôł nikiej rapitółza we giskanie. Po wsiach, a i po we miastach, take ludzie, kiere gôdali same do sia jak ipty, take ci dupkowate ćmiyle, dekowali sie kajsik po ekach, tyrali po zapłociach, coby jich ludzie niy szterowali i niy napasztowali. Ale tyż przeca same poradzicie ujzdrzić, iże sam u nôs na Ślónsku, tyż i we côłkij Polsce, te mobilnioki sóm wobec. Ludzie tyrajóm ze suchôwkami we daklach i łozprawiajóm bez te telefółny. Tela, co zewnóntrz, ze wiyrchu niy idzie tego ujdrzić na piyrszy łoka mrzik. Widno ino cowieka, kiery gôdô sóm do sia.
Jes ci tyż jesce terôzki taki moderny, i to niy ino u modzioków, ale i u starych knakrów i lampucerów, internec. Ja, jô miarkuja, co tego terôzki jes pierónym potrza i, iże wysztudiyrowanie internecu, to bóła srogo ci technicznô rewolucjô. Rewolucjô podano na wypokopiynie ałtoka. Móndre ludzie jyjźdżóm ałtokami ino wteda, kiej już na isto muszóm, bo przeca trefiô sie, iże nasze sztreki, cesty, autobany sóm blank zafrópowane. Tyż i we tym szykownym internecu jes gynał podanie. Informacyjów jes ci zadoś, w pigóły, iże cowiek ci sie blank podziyje i blank do imyntu potraci.
A jô sie tak gymża po mojich Pniokach i zdo mi sie, iżech nazôd jes we tych mojich modych latach, zdo mi sie co jesce we krótkich galotkach lotóm i nic, ale to blank nic mie niy szteruje. Wiesna, môj, kwiôtki napoczli gryfnie kwiść i ...
tu żech ci sie łocuciół, spamiyntôł i gôdóm ło tym nie skuli tego, cobych miôł cosik prociw tymu internecowi, to blank niy. Ale niy poradza spokopić, kiere grufy sóm richticzne a kiere sóm nadbytnie. Tyn internec mô mocka forcugów, zalyt. Jes ci takóm epnóm biblijotykóm babilóńskóm. Trza sie ino pierónym narobić, coby łodciepnóńć wszyjskie fleki, wszyjskie darymne gyszichty. Na przimier wciepna na przeglóndarka Google słówecko „Goethe” a zarôzki, za pora sekundów wypyrsknie mi, pokoże sie piytnôście milijónów zajtów (ja, 15 mln). Nó ale, kiere sóm te nôjbarzij przidajne, schopne? Kiere mi sie richtik na co przidajóm? To jes interesantne pytani, prôwda? Nó, i jesce.
Jô sóm niy môm tego modernego iPoda, bo zdo mi sie to pierónym iptowate. Sóm ci to na isto belery a mój świyntyj pamiyńci łojciec pedziôł by pewnikiym za starkóm, iże
– Ojgyn! Ty môsz ała i dwa boloki a twoje dzieci sóm glacoki! I tela.
Ale juzaś, kiej sie mô srogo pamiyńć we kómputrze, idzie sie rajn wrajzić côłko biblijotyka i kajsik we rajzie, we cugu, fligrze abo we hotylu idzie sie poczytać wszyjsko to, na co cowiek mô szkrabka i niy trza sie na inkszych łobziyrać.