Stary hajer....

Wiycie, sóm roztomajte gyszichty, kiere jesce nasze starki i starziki łozprawiali. Zicli sie tak kole familoka na stolicy lebo na zydelku i łozprawiali, berali co jejim tyż do palicy przilazło, co tyż jejim sie spómniało. Kiejsik tyż, jesce za bajtla, za śpikola usłyszôłech jak starô Góminiôrka fabulyła, wykłôdała sam u nos, blank kole familoka takô łozprôwka.
Jedyn grubelok, hajer ciyngiym sie kwolół, herziół sie, co mo tako babeczka, kierô sie śniym jesce blank nigdy niy wadziyła, niy jargała i niy bóła śnij sieka, nikiej niyftore inksze baby. Kamraty niy kcieli w to uwiyrzić i tak sie ugôdali, coby to jakosik pornóńć i jużcić uwidzieć eźli to je prowda, co tyż tyn nasz murcek rzóndzi. Jedyn ze tych kamratów rzyko tak:
– Kiej ci dzisiôj staro do na łobiod łowiynzina uparszczónô, to ji rzyknij, iże ty kcesz mieć ino miynso uwarzóne. A kiej by ci tak dała uwarzóne – to godej co môsz rôd ino uparszczóne.
Nó, i tyn hajer drużnie poszoł do dóm. Kiej ino wloz do chałupy, zicnół sie przi stole a jejigo baba dôwo mu ta łowiynzina uparszczónô.
– Jô już móm zatela tego parszczónygo miynsa, jo by roz kciôł uwarzóne! – godo tyn berkmón babie.
– Môsz prawie, festnie sie ze cia zgôdzóm, sam môsz inksze miynso, uwarzóne boch dzisiôj razinku poła uparszczółach a poła juzaś żech uwarzóła.
No, i do zwady, do haje niy dojńszło. Kamraty juzaś sie na grubie ugôdali, dogwarzili i jedyn śnich gôdô:
– Tóż musisz chopie zrobić tak. Kiej ino wylejziesz ze szpóngu i wyjedziesz już na wiyrch ze gruby to sie niy szpluchtej, ino taki jakeś jes côrny deptej do chałupy i legnij sie prómp do prykola. Chop zrobiół nikiej mu kamraty doradziyli. Baba gawcy sie zestrachanô, przilazuje kole niygo do tego prykola i pytô sie go:
– Hanzliczku, Hanzliczku, cosik mi sie zdô, coś ty jes festelnie niymocny, móm gzuć po naszygo dochtora, abo co?
Chopowi sie gańba zrobiyło, sztreknół sie ze tego prykola, wyszpluchtôł, łokómpôł sie we badywannie, i ... juzaś wije niy bóło, niy bóło – jak to moja starka gôdali – łognia na dachu!
Na drugi dziyń rano we robocie już niy poradziyli nicego wypokopić coby baba Hanzlikowo rozgzukać, rozhajcować do imyntu. Napytali jednego starego sztajgra, kiery wszyjsko wiedzioł i miarkowôł, coby jejim dôł jakosik dorada. Tyn stary Karlik gôdô do Hanzlika tak:
– Kiej terozki na to, co jô ci sam rzykna ta twoja babeczka sie na isto niy wnerwi, niy weznóm jom pieróńskie mory, to mogymy ci jóm wstyrknóńć na òltôrz na plac tyj naszyj świyntyj Barbórki i ino ciyngiym jesce do nij rzykać.
Nó, i pedziôł mu, coby we nocy do tego jejigo prykola nawalół, nasroł a zarozki ze rańca, kiej go ino baba bydzie cucić do roboty rułowato wszyjsko jeji pedzieć, co tyż mu sie bez ta noc przidarziło.
Hanzlik starego sztajgra i kamratów posuchôł i zrobiół nikiej mu kôzali. Z rańca jejigo babeczka cuci, nó i uwidziała co tyż sie we tyj nocy stało. Wartko ci sie łoblykła i w te pyndy pylła sie do Hanzlikowyj mamulki.
– Mamulko, Świekro ty moja nôjmilyjszô, a rzyknijcie mi co tyż sie robi, kiej sie dziecko we prykolu zesrô?
– To ty moja niywiôstko niy miarkujesz? To przeca kôżdô dobrô mamulka wejźnie i umyje te dziycko, poskludzô i wypiere wszyjsko !
– Ja, godocie? Nó, tóż bydźcie takô dobrô i pójńdźcie se sam symnóm waszego synecka Hanzlika wyporzóndzić, bo sie we prykolu zesrôł.
Mamulka w te pyndy przipruła do nich do dóm, zrobiyła synkowi taki krach, jakigo jesce żôdyn we tym familoku niy słyszôł. A te berkmóny na dole, kiej sie wszyjskie ło tym zwiydzieli, to ci sie na isto nadziwić niy poradziyli, co tyn jejich kamrat Hanzlik mô takô dobrô i móndrô baba.