Gustlik i gorzôła na Dziyń Fatra....

Przy słepaniu gorzôły trza zawdy na wszyjsko dować pozór. Bo kiej sie niy do pozór, to moge być tak nikiej ze Gustlikiym łod staryj Gorzelocki.
Bół ci łón kiejsik na fajerze skuli DNIA FATRA i pech kciôł, iże zabrakło gorzôły i sztofu, cyli piwa. Nó, tóż wszyjskie posłali Gustlika, skuli tego co łón bół nôjmôdszy, na sztelã po gorzôła. To jesce bóło na łostatek srogigo Eda (tego wiycie: Gierka). Ślazuje Gustlik po słodach i łoroz gawcy a sam we siyni, blank na spodku, leży jakisik – barzij jak sóm Gustlik – naprany panôczek. Trza go przeca hilfnóńć pomedikowôł sie ździebko Gustlik.
– Panôczku, a dyć co wy sam robicie?
– Jô, jô sam ... miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A, na drugim sztoku.
– A kluce łod dźwiyrzy majóm panôczku?
– Ja, sam we weście, we lewyj kabzi.
Wzión Gustlik tego panoczka pod parzã, zatargoł go na drugi sztok, wycióng kluce, łotwar dźwiyrze, wrajziół mu kluce nazôd do kabzy i wcis rajn. Śloz na dół, a sam na tym samym placu, kaj przodzij, leży ufifrany tyn sóm panôczek.
– Jezderkusie! A co łóni sam robióm?
– Jô? Jô sam miyszkóm.
– Sam? A kaj?
– A na, na ... drugim sztoku.
– A kluce łod antryju majóm?
– A móm. We weście, we lewyj kabzi.
Gustlik sie już deczko zmôchoł, ale biere panôczka pod parzã i targô go na tyn drugi sztok. Wycióngo kluce, łotwiyrô dźwiyrze do antryja, wtykô kluce nazôd do westy, i szibuje panôczka driny.
Kiej zasik śloz juzaś nazod na dół, kukô a sam, jesce barzij zmaraszóny, łobdrzistany, leży panôczek we tym samym miejscu.
– Sto pierónów, przecach niy je taki naprany, co mie straszy, abo co?
Nale, iże bół śniego dobry cowiek, zgiboł sie nad naprańcym-panôczkiym i zasik pytô:
– Hej, suchajóm łóni jeny. Co łóni sam robióm?
– Jô, jô, jô ... sam miyszkóm.
– Łóni sam na isto miyszkajóm?
– Ja, na isto, na drugim sztoku, a kluce móm we weście, we lewyj kabzi.
Narôzki tyn naprany wejzdrzôł sie na Gustlika i jak niy wrzesknie:
– Cof sie giździe pieróński łodymie. Jô sie już niy dóm przeca trzeci rôłz wciepnóńć do windy!!!
A już za starego piyrwyj móndre ludzie, ŁOJCE gôdali, iże ankohol słepany ze umiarym, opaternie niy szkłódzi nawet we nôjwiynkszych ... „ilościach” !!!