Kómputer, Gustel i ... jô

Siedymnôście – gôdô jedyn grôcz, łoziymnôście – gôdô inkszy, móm – gôdóm jô. Dwadziyścia – móm. Dwadziyścia dwa – móm. Dwadziyścia śtyry – móm. Grać. Biera tajlóng, zwekslować, dwie karty do lauby, styknie. Jô gróm grana, ale jeżech na zadku. Grôcz piyrszy wylazuje ze królym herc, drugi ciepie nojnka herc, a jô biera azym herc. Nó, i terôzki jô – dupek krojc, piyrszy grôcz – dupek szel, a drugi ciepie na to nojnka szel. Nó, tóż jô juzaś – dupek herc, piyrszy grocz na to ściepnół dupka grin, a trzeci dociepnół aza grin. Styknie, kiej terôzki rzykna, iżech wygrôł za śtyrdziyści łoziym łocek. I tak po tych łoziymnôstuch szpilach wygrôł Jorg aże tysiónc sto trzidziyści siedym łocek. Wiycie już, pra? Jô gróm szkata. Ino niyftorzy sie spytajóm, po jakiymu aże po łoziymnôstuch szpilach, i czamu Jorg, kiej gôdóm, iże to jô gróm we tego szkata?
Anó, gróm ze maszinóm, chyciółech sie ze mojim kómputrym, kiery mi moja Elza do kupy ze niyboszczkóm Świekróm gyszynkli kiejsik, pôrã lôt tymu nazôd na „Dziecióntko”, tego dioseckigo szkata, boch sie taki zgniyły zrobiół, iże już blank niy łajża do Pyjtra ani do klubu coby ździebko poszkacić. A Jorg to skuli tego, iżech sie bali do masziny gańbiół wkryklać Ojgyn, bo to pierońsko ujma i srómota, coby richticzny Ślónzôk zicnoł do kompa, coby śniym poszkacić.
Ludzie! Terôzki my sie czasów doczkali. A kiejsik to szkata grało sie wszandy, we zegródkach, na plantach kole „Józefki”, na „balzamgórce”, na szachcie i „amelóngu”. Jak ino szło poruch hajerow bez pole ze „Maryny” abo przi zantbanie ze „Barbórki”, to zarôzki kajsik zicli i napoczynali szkacić. Kaj ino sie spichło trzech abo śtyrech Ślónzôków, zarozki bajstlowali szpil. Niyskorzij to i gorole, kierzy sam dó nôs, do Chorzowa (i niy ino do Chorzowa, bo na côłki Ślónsk) przikludziyli sie za robotóm na grubie lebo we werku, tyż próbowali szkacić. A wiela uciychy mielichmy przi jejich rajcowaniu, bo przeca jejich gôdka blank do szkata niy klapowała. Nó, co jô byda tela gôdôł. Przeca to sami wycie jak sie tak jednygo ze drugim za balek cisło podwiyl sie chop niy skapnół ło czym tak na isto jes gôdka. Bo sam u nôs to po fusbalu nôjważniyjszy dlô chopa to bół szkat. A i baby czasym brali sie do szpila. Bóła ci u nôs we werku tako jedna Agys, kierô tak szkaciyła, iże ani niy sie niy spodziôła, kiej jeji chop wzión śnióm szajdóng. Śmiychu ci skuli tego bóło, iże hej. A łóna boroka wteda jesce barzij szkaciyła i kupie chopów za skóra zalazła, bo richtik dobrze grała.
A bół ci sam u nôs na Pniokach Gustlik Myrcik, kiery côłkie swoji życie grôł we szkata. Prziszoł ci ale na niygo taki dziyń, kiej Pónbóczek pedziôł ci mu: styknie Gustliku tego dobrygo, dosik żeś sie sam na tyj ziymi natropiół, nabakôł, pójńdziesz ty terôzki ku mie. A jejigo kamraty ze kierymi durch pinkolół we karty, szkaciół – podwiyl mu jesce truchły niy zaklapli – wrajziyli mu do kabzy ze ancuga (we kierym go jejigo staro kôzała pochować) gryfnô, nowo tajla szkatkartów coby Gustel mog i w niybie ździebko porajcować. Przifurgła ci tyż duszycka starego Myrcika do świyntygo Pyjtra a tyn łod szweli gôdô:
– Bółeś Gustliku tam na ziymi dobry chop, krziwdy żôdnymuś niy zrobiół, niy naszkłódziół i chociaś czasym mało wiela wysłepôł, pójńdziesz do niyba. Ino szkatkarty musisz łostawić we tyj niybianskij siyni!!!
Wejzdrzôł sie tak Gustel na świyntygo Pyjtra, pomedikowôł i blank słósznie gôdô do świyntygo:
– Świynty Pyjtrusie, kiej jô sam niy byda mog sie ze kamratami abo janiołkami poszkacić, to gryfne dziynki. Jô ci tam wola pójńść do piykła, tam trefia mojich kamratów i byda se móg pôrã szpilów machnońć. Przecamć cosik trza bez ta côłko wiyczność robić, przeca samym rzykaniym toby cowiek niy szczimôł, niy wydziyrżół pra?
Stropiół sie świynty Pyjter, podrôpôł sie po tyj swojij siwyj brodzie, deczko pomedikowł i pado:
– Môsz prawie Gustliku, sam bydziesz tyż móg poszkacić, jô ci to ze naszym Ponbóczkiym sporzóndza. Nó ale, wiela razy bydziesz grôł, tela razy tam na dole, na ziymi bydzie dysc, chlapaka i rzgmoty.
I tak ci tyż to do dzisiôj jes. Kiej ino napoczyno siómpić dysc, pewnikiym stary Myrcik biere sie do rajcowaniô. Jak gruchnie jakisik pierón – Gustel trómfuje. A kiej siaróńsko rzgmi, to znak, iże stary Gustlik przesmoloł, przedrzistôł ci do imyntu szpil ze kóntróm.