Dwa braciki....

Jakech sam już pora razy rzóndziół, zawdy miôłech we srogij zocy i festelnym reszpekcie naszygo nôjlepszyjszego Ślónzoka Karlika ze Kocyndra – Stanisława Ligonia. Zawdy tyż, jesce za bajtla, poradziółech sie naumieć mocka tych Jejigo gyszichtów, kiere mi sie terôzki drugdy spóminajóm. Możno łóne niy sóm gynał take, jak Łón je kiejsik berôł, lebo naszkryfłôł, nale zawdy ze srogim moresym je sam przikulóm. Spóminóm sie jedna Jejigo gyszichta, kierô bóła ło dwiuch bracikach. I coby mie sam żôdyn niy przeciepowôł, co jo metlóm lebo bamónca słówecka łod Karlika z Kocyndra, godóm zarôzki jesce rôz, co jô to szkryflóm tak, jakech to spamiyntôł. A to bóło jakosik tak:
Byli sie kiejsik sam u nôs – niy bocza terôzki gynał kaj – dwa braciki. Jedyn śnich to Gustel, i bół to szwiec, a drugi to bół Zefel i tyn ci poszoł do fligrów, bół takim szykownym „lotnikiym”. Zefel miyszkôł łod dôwna kajsik kole Warszawy i kiejsik przifurgnół fligrym, tym ci cołkim ojroplanym, takim starym „Kukuruźnikiym” na Muchowiec we Katowicach, tak na jakiesik dwa dni skorzij Wielkijnocy (a możno i Godów?). A, iże jejigo bracik miyszkôł chnet kole tego flugplacu to łón niyskorzij z niynazdaniô wylandowôł na dworze, na ćwiklisku kole chałpy Gustlika. Jak landowôł tak tyż ci potrajtôł, przełorôł côłki tyn zôgón a jesce ku tymu wyborowôł zadkiym tego fligra, łogónym srogo dziurã na pojstrzodku. Kiej to ino ujzdrzoł Gustel – jako dobry siodłok, gospodôrz – tak ci go to rómbło, take ci go mory chyciyli, iże zarôzki spieróniół, sprzezywôł tego, co tym fligrym tam ci przifurgnół :
– Ty giździe diosecki, ty lompie pierónowy niy môsz kaj indzij placu do furganiô i landowaniô ! Podziwej sie ty bezkurcyjo jedna cosikej’eś mi sam nawyrobiôł !...
Zefel z niynôgła wygramulół sie ze tego ojroplanu, ściepnół bryle i czepica, tako jejich „pilotka” – wtynczôs dziepiyro go Gustlik poznôł – szykownie tego swojigo bracika przeprosiół, nale Gustel niy dôł sie tak gibko uholkać, ciyngiym sie jesce na Zefla gorszół. Świynta ślecieli drab i kiej sie tak łoba braciki pojedli, popiyli – nikiej to zawdy przi świyntach – połozprawiali ło swojim żywobyciu i łorôzki Zefel gôdô do bracika, do Gustlika.
– Nó, Gustel na mie by już bół czas i musza, podwiyl sie sam mi blank niy zećmi, pofurgnóńć nazôd do tyj mojij Warszawy.
Kiej już doimyntnie narychtowôł tyn swój fliger i zaszaltrowôł motor, pado do niygo Gustel:
– A wiysz Zeflicku, jô to ci jesce niy wia, niy miarkuja jak ci tyż to sie na takim pieróństwie loce, jak to jes tak furgać we lufcie? Możno byś mie tak kónsek we tym lufcie przewióz ?
– Nó, dobra ! – gôdô Zeflik. – Tak po prôwdzie to móm pilno, ale dlo cia mogã to zrobić. Wlazuj wartko do tego fligra na zadni zic.
Gustlik wgramulół sie rajn, Zefel go sztram przipnół, przikrymplowôł pôskami coby bez cufal mu ze tego fligra niy wypyrtnół i pofurgli....
Kiej już tak wyfurgli na jakiesik piyńćset myjtrów Zefel zwyrtnół sie tak ździebko do zadku i pytô sie bracika:
– Nó, i jak ci tam, filujesz cosik, cujesz co?
– Niy, nic, abo co ? – gôdô Gustel.
Zeflik pofurgnół wyżij, na jakiesik tysiónc myjtrów i juzaś sie pytô bracika cy co cuje ?
– Niy, Zefel, blank nic niy filuja, blank nic niy cuja!
Zefel śmignół jesce wyżij i juzaś sie go pytô ło te same.
– A terôzki wyfilowołeś już co, wycułeś co?
Na to, znerwowany już Gustlik, łodpedzioł bół:
– Pierónie, niy berej tela, ino kukej kaj furgosz. Mogesz jesce wyżij bo mie sie to pierónym zdô, bo te côłkie furganie, to ci jes srogo frojńda i uciycha dlô mie!!!
Nó ale, takô gôdka Zefla ździebko dopolóła. Nerwło go to, co jejigo bracik jes taki norymny i niy woży, i bimbo sie te côłkie furganie. Wiela niy medikowôł majtnół ze trzi kopyrtki, yntki bez plecyska tym ojroplanym i kiej już blank wyglajchowôł tyn fliger pytô sie juzaś Gustlika:
– A terôzki, to już cosik cujesz, jużeś cosik wyfilowôł?
– Ja, terôzki dziepiyro cosik cuja – łodpedziôł Gustlik. – Bo to, coch miôł côłki czôs we galotach, móm terôzki za kraglym. I landuj wartko, bo ci mie to pieróńsko szmyrô i kilo po gyniku!!!