Rółzczasu maluśki Hanysek prziszôł ku swojij mamulce i rzóńdzi:
– Mamylko! Mamulko! A jô wczorej widziôłech naszego tatulka ze ciotkóm Byrblóm we garaży. Wiysz, nôjprzodzij tatulek dôł ciotce kusika... dugigo kusika, zatym seblyk ji jakla, deczko niyskorzij łóna pómógła mu przi seblykaniu galotów, a jesce niyskorzij...
– Styknie synecku, styknie! To jes na isto interesantne, ale jô bych kciała, cobyś to wszyjsko łopedziôł tatulkowi przi wieczerzy. Jeżech stopieróńsko ciekawô jakô bydzie miôł macha, kiej to usłyszy.
Siôdajóm ku wieczerzy i mamulka kôże synkowi łopedzieć to wszyjsko, co jij skorzij gôdôł.
– Nó, tóż widziôłech wczorej tatulka ze ciotkóm Byrblóm we garaży. Nôjprzodzij tatulek jóm stopieróńsko dugo kusikowôł, zatym seblyk ji jakla, deczko niyskorzij łóna mu hilfła przi seblykaniu galotów, na łostatku do kupy robiyli to, coś ty mamulko robióła ze ónklym Jorgym, kiej nasz tatulek bół we delegacyji....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl