Kardynôł....

Napytali ci mie kiejsik na takie srogie „party”, na tako biysiada do jednygo ci bółtszaftu, do takij szykownyj francuskij ambasady. Ja, ja, to niy jes wic, to jes na richtik; po prôwdzie mie ino rółz i to blank dôwno, jesce za staryj „kómuny” napytali i tela. Wysztiglowôłech sie choby ficywyrt we Boże Ciało; ancug, biôłô hymda, szlips, lakszuły i ... poszołeeech....
A tam już łod samyj szweli, łod proga wyfiokowane mamzele, co jedna to barzij starszyjszô i żadniyjszô, jakiesik stare knakry tyż ci fest wysztafiyrowane nikiej terôzki szucmany we magistracie (he, he jak te łod tego łódzkigo – Trzech Króli – prezidynta Kropiwnickigo) lebo te kóńskie wojôki, lansjyry i chorzowske policajty, i ino jejim te szwalby na rzici łod tych fraków furgali przi kôżdyj łokróncce. Parada ci nikiej we tyjatrze, kiej mô sie przikwanckać nasz kerlowaty cwilinger-prezidynt. Te babskie parfiny sie już blank pometlali i pochechlali, i kiejby tak szkyrtnóńć sztrachecla, to by na isto to wszyjsko do luftu wyfukło. Nó ale, gawca ci sie tak naobkoło ... jes, deptô, kroczô ółber – tyż ci tak jakosik wysztafirowany – ze tabletym. Biera jedna glaska (fuj cheba „szampan”), biera drugô ... ja jes, to jes richticzno zimnô gorzôłecka. Tak ci sie przetwiyróm, tak sie łamża tam a nazôd bele kaj, tu szlukna jednego, tam drugigo a naobkoło ci same ino take tam „parle france” „hoł du ju du”, „szprechanie po dojczu”, „gawaritje pa rusku”, i co tam jesce. Muzykanty dudlóm tam cosik po cichuśku. Nó, gôdóm Wóm, to sie niy idzie wystawić, to sie niy idzie na isto forsztelować, jak ci to tam wszyjsko bóło gryfnie i szykownie narychtowane.
I łoroz blank cichuśko sie zrobióło, wszyjskie kukajóm na dźwiyrze a tam ... a tam styrcy choby ta Wynus, bóginka Wynus ze Milo abo skany ... ŁÓNA. Tak ci blank pomiyrnie, łostrzymnie, grace słożóne choby do rzykaniô, piestrzónek srogi na palcysku, goldowô rubo keta na karku, i te szaty szarłatniô-lilowe aże do samych dylinów, lica jeji byli farbiste, zymbole choby po tym pucojgu łod tego bobera ze telewizyji. Nó, gôdóm Wóm, aże mie zatkało, aże mie ci blank wyprościyło i do łostatka sztopło. Kiej żech sie już spamiyntôł gôdóm sie tak po cichuśku do sia:
– Ta, abo na zicher żôdno ! Musza sie śnióm zatańcować, musza, przeca niy bółbych ci ... Ojgyn !
A wszyjskie ludzie tak ci sie jakosik opaternie rukli na boki a ŁÓNA idzie i idzie, lekuśko, choby we lufcie furgała a niy deptała po dylinach. Jezderkusie, idzie ci tak corôzki bliżyj ku mie. Jô jesce drabko szluknół ze dwa achtliki, gymba żech łobtar sznuptychlóm (dobrze, co mi jóm Elza przodzij wyprała i wybiglowała). Ida ci terôzki i jô ku nij, tyż pomaluśku, opaternie, coby jeji niy przelynknóńć. Już, już żech jes kole nij. I te jeji łocy nikiej ślypia łod sornika. Ludzie, jô już nic niy poradza uwidzieć ino Łóna ...
– Bydóm Łóni tako dobro i zatańcujóm symnóm, ja ? – gôdóm, a dych mi chyto chobych sie szpritu szluknół.
– Niy, jô niy zatańcuja ! – pado mi Łóna, ale tak jakosik fest pieśliwie.
– Jezderkusie, a po jakiymu ? – niy poradza przijńść do sia. Dadzóm mi chocia jakisik jedyn grónt na to, jedyn powód, coby symnóm niy zatańcować.
– A, to sóm aże trzi take grónta – rzykô mi Łóna.
– A jake to sóm, jake, jake ... mogóm mi Łóni pedzieć?
– Piyrszy to tyn, iże podwiyl żeście sam do mie przijńszli, toście panoczku aże trzi razy praskli na pychol, żeście sie łobalyli na zol.
– Alech sie wartko pozbiyrôł, pra?
– Ja, ale tuplowany grónt to tyn, iże terôzki to, co te szykowne muzykanty nóm grajóm to jes ... hymn francuski !!!
– Ja ? Niy dołech pozór. Nó ale, jaki bydzie tyn trzeci grónt ? – pytóm sie jesce.
– Bo jô, wiedzom łóni panoczku Ojgyn ... jô jes ... kardinałym !!!