Niy lza, niy godzi sie...

Poszôł se kiejsik jedyn istny na ryby. Siedzi sie tak dosik trocha i łoroz czuje, iże mô branie. Wycióngô, a sam na hoku takô blank maluśkô rybecka, goldowô rybecka. Kuknół tak na nia opaternie, zmierzół jóm weźrokym, zmustrowôł jóm, i wymiarkowôł, co łón ze takóm maluśkóm rybeckóm niy bydzie sie blank gowy zawrôcôł. I już ci jóm kciôł wciepnóńć nazôd do wody, kiej ci znôgła ta rybecka sie łodzywô:
– Doczkej! Doczkej! Jô jes goldowô rybka i poradza spôłnić kôżdy twój winsz, kôżde twoji życzyni.
– Wiysz co, jô już tak by tak móm wszyjsko, coch sie ino zawinszowôł, tóż tyż dziynki rybecko, ale wciepna cie nazôd do tyj wody.
– Niy! Tak niy moge być! Zwykowi musi stać sie zadość. Suchej ino chopie! Jô ci postawia takô chałupa, iże wszyjske ludzie ze sto kilomyjtrów naobkoło bydóm ci stopieróńsko zôwiścić.
– Nale, kiej jô już móm takô chałpa!
– Nó, to jô ci sprawia taki autok, jakigo żôdyn we Polsce jesce niy mô.
– Tyż już rybecko móm taki autok!
Ta rybecka tak kwilka pomedikowała i pytô juzaś:
– A jak tam u cia chopie ze tym życiym zeksualnim, znacy sie, jak czynsto to robisz?
– Nó, tak możno ze dwa razy bez tydziyń....
– Tóż jô ci tak to załatwia, tak ci to sprawia, iże bydziesz sie móg dupnóńć dwa razy kôżdydziyń!
– Eee tam, rybecko, kapelónkowi to niy lza, niy godzi sie...