Zandale....

Rółzczasu jedna deczko już zwiykowanô pôrã wykludziyła sie na wywczasy do jakijsik araberskij dziydziny (możno do Ygiptu?). Wandrowali tak bele kaj, nó i trefiyli tyż na jedyn szykownisty, srogi araberski tôrg, kaj kcieli sie lajstnóń pôrã gyszynków, pamióntków dlô przocieli. Zakulwitali sie na takô jakosik dziwucnô huliczka, zaółek, kaj bół ino jedyn sztand ze zandalami. Już ci sie mieli wrócić, kiej łorôz ze tego sklepu usłyszeli wołani:
– Hej! Wy tam! Auslyndery! Wlyjźcie rajn do tego mojigo składu!
Wlejźli a driny we ukłónach prziwitôł jich taki pyrtek, maluśki chopek i ze srogóm zocóm pedziôł:
– Móm dlô wôs, moje roztomiyłe, szpecijalne zandale, kiere majóm całbrownô siyła. Sprôwiajóm łóne, iże wy panoczku bydziecie we prykolu taki dziki, jak pragliwô kamela na pustyni.
Babeczka tego istnego zarozki kciała sprawić tymu swojimu chopeczkowi te zandale, jednakowóż łón bół deczko pochybny, podyjzdrzliwy. Miyniół, co blank mu niy potrza takich zandali, a łokróm tego blan niy wiyrzół we jejich całbrowny macht. Spytół sie tóż tyż tego handlyrza:
– Jak ci to jes możebne, iże zandale poradzóm mieć tako srogô siyła?
– Nó, panoczku, tóż ganc ajnfach weźcie i je przipasujcie. Zandale wóm to panoczku na isto dokôżóm, udowódnióm. – łodpedziôł tyn handlyrz.
Łón blank niy kciôł pasować tych zandali, ale po nôlyganiu, pilyniu swojij babeczki, zgodziół sie. Ledwa łobuł swoji szłapy we te zandale, zarôzki, na doczkaniu poczuł taki sztramski gyfil i chucisko. We ślypiach tyż pokôzôł mu sie blysk łoblyśnyj pragliwóści i poczuł cosik, cego niy czuł już łod blank dôwna – łogrómnucnô i bestyjskô potynga i macht zeksu.
We łoka mrziku chyciół araberskigo budziôrza, sklepikôrza za szkrawitel, bestyjsko przimusiół go do skłónu, łopar ci go ło pudla, ło tyn ladyntisz, zaciepnół mu na gowa ta jego galabija, ścióngnół mu galoty i napocznół sie na niym zeksualnie używać. Handlyrz juzaś napocznół wrzesceć choby nôjynty na côłki karpyntel:
– Stój chopie! Doczkej! Przecamć łoblykeś lewy zandal na prawô szłapa...!